Kamienica wzniesiona została z kamienia wapiennego przed 1635 rokiem (dekoracja sugeruje rok 1620). Jej autorami byli kazimierscy muratorzy. W tym czasie architektura w Kazimierzu osiągnęła najwyższy poziom. Kamienica posiada dwie kondygnacje o charakterystycznym dla kamienic w Kazimierzu układem wnętrz: na dole sień przejazdowa i dwie przylegające do niej sale, na piętrze cztery izby z drewnianymi stropami, z których największa ozdobiona jest kolumną między oknami. Największą wartością kamienicy jest jednak ozdobna elewacja frontowa z ogromną attyką, stanowiącą ponad 1/3 wysokości całej budowli, wypełnioną dekoracją. Znajdują się na niej m.in. rzeźby patronów fundatora kamienicy (i jego syna), czyli św. Bartłomieja i św. Jana Chrzciciela oraz figury Chrystusa jako Salvatora Mundi i Matki Boskiej jako Królowej Nieba. Grzebień attyki tworzą rzeźby fantastycznych stworów (smoki, ptaki, bazyliszki), których formy zaczerpnięte są z repertuaru Santi Gucciego.



Od połowy XVIII wieku kamienica znajdowała się w stanie ruiny, następnie mieściła garbarnię. W 1917 roku została zakupiona przez Towarzystwo Opieki Nad Zabytkami Przeszłości. W latach 1917-1920 przeprowadzono jej gruntowny remont. W latach 30. XX wieku mieściła zbiory muzealne Towarzystwa Przyjaciół Kazimierza. Od 1964 roku stała się siedzibą Muzeum Regionalnego a od 1987 Muzeum Nadwiślańskiego.