Miejsce, w którym znajduje się do dzisiaj murowany zamek, można uznać za od dawna (1. połowa XIII wieku?) ufortyfikowane i przechodzące kolejne fazy przebudowy, od założenia ziemno-drewnianego po zamek murowany stojący w większym zespole obwarowań, być może ziemno-drewnianych. Najstarsza faza murowana zamku datowana jest na wiek XV i wiąże się z dzisiejszymi piwnicami, które odpowiadać mają jego pierwotnemu przyziemiu. Ufortyfikowana twierdza stała na trasie traktu handlowego wiodącego z Małopolski przez Śląsk Cieszyński na Morawy. Z Krakowa na Morawy transportowano głównie sól z Wieliczki, natomiast z Moraw czy ówczesnej Italii wino i tkaniny na stoły w stołecznym Krakowie. Rycerze z Brodów herbu Radwan wykorzystali koniunkturę handlową na szlaku przez Księstwo Cieszyńskie i zamieszkali w Grodźcu, gdzie zainwestowali w rozbudowę twierdzy w ufortyfikowany zamek z obszernymi piwnicami, które wykorzystywali zapewne do przechowywania towarów od wędrownych kupców. W okresie datowanym na XVI-XVI/XVII wiek zamek przebudował starosta cieszyński Maciej z rodu Grodzieckich herbu Radwan na jednopiętrowy, „renesansowy” dwór obronny z attyką i ryzalitami od stron północnej i południowej oraz dwoma, przekształconymi później w ryzality, wieżyczkami od stron zachodniej i wschodniej. Na skutek niwelacji okalającego terenu, przyziemie wcześniejszego założenia przekształcono w komory piwniczne. Układ nowego zamku dążył do osiowości, jednak pełne zrealizowanie tego zamierzenia było niemożliwe ze względu na maksymalne wykorzystanie starych murów i prawdopodobnie, pierwotnej wieży w bryle nowego założenia. W XVIII wieku nastąpiła zmiana dachu i adaptacja murów attyki na drugie piętro o drewnianych podziałach. Przypuszcza się, że w połowie XIX wieku zamek został ponownie przebudowany – głównie klatka schodowa w wieży północno-zachodniej. W wieży północno-wschodniej na I piętrze urządzono w stylu neogotyckim zamkową kaplicę. W holu pierwszego piętra, w zwieńczeniu drewnianej arkady, wymalowano małżeńskie tarcze herbowe Zofii de Mara i Henryka Zobel von Giebelstadt z okazji ich ślubu zawartego w 1846 roku. Teren wokół zamku, z bogatym starodrzewem, przekształcono w angielski park o romantycznym charakterze. Obecnie z dawnego wnętrza pozostały resztki oryginalnej boazerii, portale, stropy z profilowanych modrzewiowych belek oraz oryginalne podłogi i stolarka okienna. Pomimo grabieży w czasie II wojny światowej zachowana struktura wnętrza zamku jest niepowtarzalna. Zamek nie nosi śladów pożaru, co jest unikatowe bowiem można przypuszczać, że od początku swego istnienia nigdy nie uległ zniszczeniu czy zrujnowaniu. Zawsze miał właścicieli i dobry dach który uchronił XVII wieczne podłogi i stropy przed zniszczeniem.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Jacek Proszyk, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons