Obiekt jest wspólnym dziełem projektanta - Augusta Fryderyka Stülera oraz dozorującego budowę Karola Lorenza. Obiekt stylem nawiązuje do neogotyku angielskiego. Oryginalnym konceptem było nadanie pałacowi cech kalendarza - jedna wieża symbolizowała rok, 52 pomieszczenia symbolizowały tygodnie a 365 okien symbolizowało dni. Na wyższych kondygnacjach niewielkie okienka - strzelnice.

Wnętrza w stylu klasycystycznym, zadbano o freski, sztukaterie i żyrandole czyniąc pałac jednym z najpiękniejszych w tej części Prus. W pałacu znajdowały się tajemne przejścia z najwyższej wieży poprzez piwnice do kościoła św. Wojciecha.

Narzymscy spędzili w pałacu zaledwie kilka lat. Otolia Narzymska zmarła w Gocie w czasie kuracji zdrowotnej w 1867 roku, Stefan zmarł rok później. Oboje pochowani zostali w kościele św. Wojciecha. Majątek odziedziczyła ich córka Marianna urodzona w 1844 roku. W 1873 poślubiła ona starszego o 16 lat księcia Feliksa Ogińskiego. Wesele odbyło się w pałacu.
Marianna nie kontynuowała planu ojca uczynienia z Jabłonowa wspaniałej rezydencji. Zainteresowana pracą charytatywną sprowadziła do Jabłonowa Szarytki, ufundowała szkołę dla dziewcząt i szpital. Po 1876 roku przeprowadziła się do Drezna, gdzie na stałe mieszkał jej mąż. Zmarła w 1914 roku.

Testamentem Marianny majątek trafił w ręce jej dalekiego krewnego - Zygmunta Narzymskiego, który zaledwie po kilku miesiącach musiał uciekać z pałacu, ponieważ zajęli go Niemcy. Ci z kolei dopuścili się w pałacu licznych aktów wandalizmu, niszcząc jego cenne wyposażenie. Niedługo później zmarł Zygmunt. Jego syn Tadeusz opiekował sie majątkiem do swojej śmierci w 1925 roku, przekazując obiekt żonie Helenie. Ta z powodu kiepskiej sytuacji finansowej sprzedała pałac Państwowemu Bankowi Rolnemu. W następnym roku pałac został przekazany siostrom pasterkom.

Siostry pasterki przejęły pałac w kiepskim stanie technicznym. Dokonały szeregu remontów oraz dobudowały kaplicę. W kaplicy pochowana jest dziś założycielka zgromadzenia, matka Maria Karłowska. Podczas II Wojny Światowej pałac ponownie znalazł się w rękach niemieckich. Zakonnice zostały przesiedlone do Dębowej Łąki a w pałacu urządzono obóz zniemczenia. Niemcy dokonali zmian układu pomieszczeń kończąc rozpoczęto podczas I Wojny Światowej dewastację doskonałego niegdyś obiektu. Po wojnie obiekt ponownie trafia w ręce sióstr.

Co się tyczy architektury obiektu - został zbudowany na nieregularnym planie, z wieżami i basztami niejednakowej wysokości. Stüler w projekcie uwzględnił wiele elementów nawiązujacych do różnych stylów, głównie stylu włoskiego (najwyższa wieża pałacowa, okna i fryzy arkadowe).
Wnętrze obiektu wyróżnia szerokie zastosowanie marmuru, z którego wykonano kolumny w sali reprezentacyjnej, schody i płaskorzeźby z herbami Narzymskich.

Większość wyposażenia nie przetrwało do czasów współczesnych. Wyjątkiem są dwuskrzydłowe drzwi ozdobne w kilku pomieszczeniach i parkiety z kolorowych tafli w jednym z salonów i sali reprezentacyjnej.






Opracowano na podstawie wikipedii.