Siedzibą Filharmonii Bałtyckiej jest zespół budynków po dawnej elektrociepłowni z końca XIX wieku, znajdujący się na wyspie Ołowianka w Gdańsku. W latach 1998-2005 zrealizowano nowatorską w skali kraju rewitalizację tego poprzemysłowego terenu, dostosowując go do potrzeb nowej Filharmonii. Kompleks miejskiej elektrowni na Ołowiance wybudowała w latach 1897-1898 berlińska firma Siemens & Halske, a dalsza rozbudowa trwała do 1913. Budynek z cegły zachwycał dekoracyjną neogotycką fasadą zdobioną rozetami, flankami, wieżyczkami, a nawet dwiema basztami. W ostatnich wojennych miesiącach roku 1945 obiekt doznał poważnych zniszczeń. Uruchomiona ponownie w sierpniu 1945 elektrownia funkcjonowała aż do momentu jej zamknięcia w roku 1996. Projekt przebudowy, rozbudowy i dostosowania budynków wykonała pracownia architektoniczna Marcina Kozikowskiego KD Kozikowski Design. Filharmonia Bałtycka składa się z 7 segmentów, obejmujących: koncertową salę główną na 1000 miejsc salę kameralną (jazzową) na 200 miejsc dwie sale wielofunkcyjne foyer (sala wystawowa, 808 m²) hotel na 60 miejsc zaplecze W 2007 w Filharmonii umieszczono wykonane przez Gennadija Jerszowa brązowe popiersie Fryderyka Chopina, patrona Filharmonii Bałtyckiej. Główna sala koncertowa Główna sala koncertowa posiada 1000 miejsc. Jej akustykę zaprojektował Witold Straszewicz wraz z Ewą Więckowską-Kosmalą. Sala wyposażona jest w najnowocześniejszy sprzęt oświetleniowy i nagłośnieniowy, system tłumaczeń symultanicznych, system wspomagający słyszenie oraz system projekcji statycznej i dynamicznej. Specjalnie zaprojektowane ruchome podsufitowe ekrany oraz materiały wykończeniowe sali pozwalają na dowolną konfigurację akustyki. Działa w niej także nowoczesny system łączy światłowodowych umożliwiających transmisje radiowe i telewizyjne. Opis skopiowano z wikipedi. fot. Chichebombon, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons