Powstał w 1699 roku z inicjatywy władz Gdańska jako przytułek dla bezdomnych i żebraków, których liczebność wzrosła na skutek wojny ze Szwecją. Zaprojektował go gdański budowniczy Barthel Ranisch. W budynku umieszczano także sieroty. W XVIII wieku średnia liczba mieszkańców przytułku wynosiła 250 osób, w związku z czym w 1749 rozbudowano obiekt poprzez dobudowę mniejszego skrzydła. Pełnił swą funkcję do 1906 roku, kiedy lokatorów przeniesiono do nowego przytułku we Wrzeszczu. Dwa lata później w budynku utworzono placówkę medyczną, a w okresie międzywojennym był siedzibą redakcji pisma Danziger Volksstimme, organu prasowego Socjaldemokratycznej Partii Wolnego Miasta Gdańska. Obiekt przetrwał II wojnę światową. W 1967 został wpisany do rejestru zabytków. W 1993 na ścianie budynku umieszczono tablicę upamiętniającą Hansa Wichmanna, zamordowanego w 1937 przez nazistów.

W 2016 lokatorów budynku wykwaterowano, a sam obiekt (dwa istniejące budynki dawnego sierocińca i przewidziany do odbudowy budynek dawnej szkoły) przeznaczono na siedzibę centrum kulturalnego Dom Daniela Chodowieckiego i Güntera Grassa - oddziału Gdańskiej Galerii Miejskiej. Ogłoszony w 2021 przetarg na przeprowadzenie prac remontowych wobec rozbieżności między oczekiwaniami oferentów (25,9-28,3 mln zł) a budżetem miasta (18,6 mln zł) nie został w związku z tym rozstrzygniety.





Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Yanek / fotopolska.eu, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons