Jest to świątynia ufundowana przez Wojciecha Saryusza Bielskiego i jego małżonkę Franciszkę (właścicieli dóbr Fajsławice), wybudowana w latach 1791−1795 według projektu Joachima Hempla. Oryginalnie była pokryta gontem. W 1913 roku była planowana jej rozbudowa według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego, przeszkodziła w tym I wojna światowa. Podczas jej trwania wybuchł pożar, który zniszczył dach, kopułę, sklepienie oraz wyposażenie wnętrza. W trakcie odbudowy świątyni w latach 1916−1920 postanowiono przywrócić jej poprzedni kształt.

Budowla jest zwrócona prezbiterium w stronę północno-wschodnią. Jest to świątynia murowana, wzniesiona z kamienia i cegły oraz otynkowana. Składa się z jednej nawy, posiada plan wydłużonego prostokąta ze ściętymi narożnikami od strony północnej i wschodniej, z niewyodrębnionym prezbiterium. Po jego bokach są umieszczone dwie symetrycznie położone zakrystie wtapiające się w bryłę budowli.

Fasada reprezentuje styl późnobarokowy, jest trójdzielna (rozczłonkowana pilastrami i parami półkolumn) i posiada dwie kondygnacje (kondygnacje są oddzielone od siebie wyłamującym się belkowaniem). Na środku, nad zamkniętym koszowo otworem wejściowym, znajduje się płytka wnęka z zaokrąglonymi w górnej części i profilowanymi rogami. W niej jest umieszczony namalowany bezpośrednio na ścianie wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej. W polach bocznych dolnej kondygnacji fasady, na wysokości otworu wejściowego, są umieszczone płytkie wnęki arkadowe, natomiast w górnej kondygnacji − nisze, w których znajdują się kamienne figury św. Piotra i św. Pawła, ograniczone od dołu wąskim gzymsem. Szczyt, posiadający spływy i wazony po bokach, ujęty jest parami półkolumn jońskich, trzymających wyłamujące się półkoliście belkowanie i schodkowe zwieńczenie. Między półkolumnami jest umieszczona płytka, arkadowa wnęka, w której znajduje się malowidło ścienne przedstawiające ukrzyżowanego Chrystusa i klęczącego u jego stóp św. Jana Nepomucena.

Wnętrze zostało całkowicie przebudowane, nakrywają je stropy. Ozdabiają je stylizowane pilastry (zakończone od góry gzymsem), które są wypełnieniem pól między wnękami okiennymi. Wystrój wnętrza również w zdecydowanej większości pochodzi z czasów odbudowy po I wojnie światowej.

W stanie niezmienionym zachowała się murowana część kościoła z kamienia i cegły na rzucie wydłużonego prostokąta, ze ściętymi narożnikami od strony prezbiterium. Po bokach znajdują się symetrycznie rozmieszczone zakrystie wtopione w bryłę kościoła, z których jedna stanowi pomieszczenie służące do przechowywania szat i naczyń liturgicznych, druga nazywana jest skarbcem, co nie pokrywa się z jej przeznaczeniem. Kościół-prezbiterium zwrócony jest w kierunku północno-wschodnim, a fasada w kierunku południowo-zachodnim.

Wnętrze ozdobione jest stylizowanymi pilastrami zakończonymi od góry gzymsem. Na wystrój wnętrza składają się: ołtarz główny z zaprawy wapniowo-piaskowej w stylu neorenesansowym i cztery ołtarze boczne również neorenesansowe datowane na 1917 rok. Organy XVIII-wieczne z zachowanymi szczątkowymi, późnobarokowymi zdobieniami, zostały przebudowane w wieku XX. Kościół z zewnątrz jest otynkowany, kryty dachem dwuspadowym z blachy. Odnowienie wnętrza, wymianę pokrycia dachowego, wymianę uszkodzonych rynien odprowadzających wodę z dachu, odnawianie elewacji zewnętrznych – przeprowadzono w latach osiemdziesiątych staraniem ówczesnego proboszcza ks. kanonika Franciszka Haładyja.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Tomasz Zugaj, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons