Wzmianki o pałacu pochodzą z 1839, kiedy to już popadał w ruinę. Odnowiony przez Hermanna von Hertell po 1872 w stylu neoklasycystycznym. Po 1945 budynek zaadaptowano na potrzeby szkoły i użytkowano częściowo do końca lat 80. XX w. W 1996 zniszczył go pożar. Obecnie zdewastowany – brak dachu, stropy zawalone, wnętrze zniszczone. Architektura obiektu jest jednak nadal czytelna – bryła dwukondygnacyjnego pałacu jest rozczłonkowana symetrycznie ryzalitami, elewacje przeprute prostokątnymi oknami, zdobione profilowanymi gzymsami i naczółkami.
Park pałacowy – pow. 3,5 ha, założony po 1872 przez Hermanna von Hertell jako park krajobrazowy typu naturalistycznego, o kształcie zbliżonym do wieloboku. Pierwotnie połączony był kompozycyjnie z parcelą kościelną oraz ogrodami na południu założenia. Całość od wschodu i południa była odgrodzona od terenów polnych szpalerami drzew, a od strony drogi wiejskiej część przypałacową parku osłaniał ceglany mur. Obecnie zatarty jest prawie całkowicie układ komunikacyjny parku, ceglany mur rozebrany, parcela kościelna została ogrodzona betonowym płotem. We wschodniej części widoczne są fundamenty po dawnej lodowni, a w południowo-wschodniej kopiec po pomniku rodu von Hertell. W drzewostanie wyróżnia się 37 gatunków, w tym 22 gatunki to drzewa liściaste, 3 gatunki to drzewa iglaste oraz 12 gatunków krzewów i pnączy. Starodrzew częściowo zachowany, wiek drzew oceniono na 150-200 lat. Wpisany do rejestru zabytków pod nr 228 z 10.09.1977.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Andrzej Gondek, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons