Pałac wybudowano w 1872 roku staraniem Juliusa Wichelhausa. W rękach jego rodziny obiekt pozostał do końca II Wojny Światowej, kiedy to został upaństwowiony i oddany do użytku PGR. W kolejnych latach pełnił funkcję ośrodka kolonijnego i domu kultury.
W 1996 roku obiekt został odnowiony przez nowych właścicieli i zaadaptowany na potrzeby hotelowe.

Pałac jest dwukondygnacyjny, podpiwniczony, wzniesiony na planie prostokąta z niewielkimi ryzalitami po bokach i nakryty wysokim dachem mansardowym z lukarnami na osi. W centrum siedmioosiowej fasady znajduje się parterowy portyk, otwarty na zewnątrz trzema półkoliście zamkniętymi arkadami i zwieńczony tarasem. Elewacja południowa także siedmioosiowa.

Przy wschodniej elewacji dobudowano drewnianą, przeszkloną werandę. Elewacje o bogatym wystroju artykułowane są horyzontalnie (boniowania, gzymsy oddzielające elewacje, kamienny cokół) oraz wertykalnie (lukarny, przyczółki, pilastry). Na osiach elewacji znajdują się prostokątne otwory okienne ujęte opaskami. Otwory okienne na parterze, w facjatach i lukarnach mają półkoliste zamknięcia.

Pierwotny układ wnętrz został przekształcony i dostosowany do obecnej funkcji hotelowo-restauracyjnej.




Zdjęcie: Pudelek, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons