Siedzibą Muzeum jest dawny, letni pałac hetmana Jana Klemensa Branickiego, wybudowany w latach 1757-1759. Pałac został wbudowany w miejscu pałacu wybudowanego tu w latach 20. XVIII wieku, który został rozebrany z powodu zawilgocenia. Podczas działań wojennych pałac został zniszczony w 1915 roku. Zrekonstruowano go w latach 1962-1973. Po zakończeniu prac budowlanych oddano go na cele muzealne.
Pałac położony jest na sztucznej wyspie, którą otaczają kanały wzorowane na kanałach wersalskich. Ogromny, 25-hektarowy park rozplanowany podobnie do ogrodów w Wersalu i Vaux-le-Vicomte, z krzyżującymi się kanałami i alejami jest jedyną taką kompozycją w Polsce.


Muzeum gromadzi eksponaty oraz dokumenty związane z historią pałacu i jego właścicieli, a także meble i wyroby rzemiosła artystycznego z XVIII i XIX wieku.


Parter, na którym znajdowały się niegdyś apartamenty Branickich i piętro w którym znajdowały się pokoje dla gości zostały przebudowane na sale wystawowe. Eksponowane są tu meble od barokowych, po komplety utrzymane w stylu Ludwika XVI. Ściany zdobią obrazy z okresu XVII-XIX wieku (wśród nich: płótna ze szkoły włoskiej, francuskiej i niemieckiej z XVIII wieku i portrety właścicieli pałacu) i lustra. Wnętrza zdobią ponadto zegary kominkowe i stojące, rzeźby z marmuru i brązu, świeczniki, kinkiety, dywany i inne przedmioty.





Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcie: © Marek and Ewa Wojciechowscy / Trips over Poland