Pierwszy pałac zaprojektował i zrealizował tutaj architekt Francko dla rodziny Promnitzów w latach 1670–1674. Siedemdziesiąt lat później, w 1740, hrabia Henryk Brühl zapłacił rodzinie Watzdorfów za 2 tysiące hektarów cenę 160 tys. srebrnych talarów saskich i polecił wybudować tu nowy pałac. Zadanie to zrealizował architekt Jan Krzysztof Knöffel w latach 1741–1753.

Już kilka lat później, podczas wojny siedmioletniej, pałac został we wrześniu 1758 podpalony, a otaczający go ogród – zdewastowany. Całość przeszła na własność władców Prus i dopiero po pewnym czasie odzyskał go Alojzy Fryderyk Brühl (syn Henryka), który go odbudował. Rezydencja była w rękach Brühlów do końca II wojny światowej. W 1945 r. zniszczyły go wojska radzieckie. Po wojnie zabezpieczony w latach 1961–1964. Od tego czasu pozostaje nieużytkowany.

Budynek główny na planie podkowy, trzykondygnacyjny, przekryty dachem mansardowym z lukarnami. Po obu stronach otworu wejściowego umieszczono figury atlasów podtrzymujące balkon. Powyżej w półkolistym tympanonie umieszczono zegar. Budynek główny flankują dwie oficyny dworskie.

Pod frontonem skrzydła południowego znajduje się inskrypcja:
A[D] MDCCXLI AEDES EXSTRUI IUSSIT FELICITER HENRICUS COMES A BRUEHL
Pod frontonem skrzydła północnego znajduje się inskrypcja:
[AD MCM]XXIII
[FAM]ILIAE RECONSTRUXIT FELICITER
[F]RIDERICUS COMES A BRUEHL
Obecnie (2011) główny gmach pałacu wraz z obydwoma skrzydłami jest zdewastowany, ale zabezpieczony przed dalszą degradacją, natomiast odremontowane jego obie oficyny funkcjonują jako obiekty restauracyjno–hotelowe.



Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Gorofil, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons