Kościół we wsi był wzmiankowany w 1296. Obecną świątynię zbudowano w XV wieku. Uległa ona późniejszej przebudowie w drugiej połowie XVI wieku oraz rozbudowie w XVIII wieku. W 1749 przy narożniku korpusu dobudowano barokową kaplicę z bogato dekorowanym portalem. Parafię przy kościele powołano w 1957 decyzją arcybiskupa Bolesława Kominka.

Świątynia jest orientowana, wzniesiona na planie prostokąta i przykryta dachem dwuspadowym, a od wnętrza sklepieniem sieciowym w prezbiterium i kolebkowym w nawie. Prezbiterium oddziela od nawy łuk tęczowy. Bryła jest silnie rozczłonkowana i ma dwie wieże: od frontu kwadratową z triforiami, a od południa wyższą, dzwonniczą. W poszczególnych elewacjach znajdują się trzy XVI-wieczne portale kamienne.

Zachowało się częściowe wyposażenie świątyni: późnobarokowy ołtarz główny przeniesiony z ocickiego kościoła ewangelickiego, który pozostaje w ruinie, renesansowa chrzcielnica i XVII-wieczna ambona. W murach umieszczone są płyty nagrobne i epitafia. Kościół otoczony jest cmentarzem, m.in. ze starymi nagrobkami. Wśród nich znajduje się mogiła ks. Edmunda Tkocza (1930-2000), który był we wsi proboszczem przez szesnaście lat.





Opis skopiowano z wikipedii.