Parafialny kościół w miejscu obecnego istniał w połowie XIII wieku. W roku 1429 w wyniku najazdu husytów i spowodowanego przez nich pożaru świątynia spłonęła. W 1432 lub 1442 rozpoczęto budowę nowego kościoła na podwalinach wcześniejszego, pierwsza rozbudowała miała miejsce już w latach 1482-1492, późniejsza w XVI wieku. W 1642 świątynia uległa częściowemu zniszczeniu, odbudowano ją II połowie XVII wieku pod kierunkiem Giulio Simonettiego, drobne zmiany trwały do połowy XVIII wieku.

Jest to budowla kamienna z gotycką halą i trójnawowym prezbiterium, która została stworzona przez łużycko-saski warsztat budowlany. Elementy wnętrza częściowo z XVI wieku (Kaplica Krzyża Świętego - 1517, organy - 1579). Po pożarze w 1642 roku wnętrza otrzymały wystrój barokowy według projektu Giulio Simonettiego. W rzeźbionym ołtarzu głównym dłuta Jerzego Leonhardta Webera scena Wniebowzięcia NMP z postaciami świętych. Na uwagę zasługują dwa z barokowych ołtarzy bocznych św. Barbary (z chrzcielnicą z 1727 roku) i św. Katarzyny (z XVII-wiecznymi obrazami). W murze zewnętrznym znajdują się liczne XVI- i XVII-wieczne epitafia, a przy wejściach do świątyni od wieków stoją rzeźby świętych, przeniesione z różnych miejsc miasta. Ścianę południową oprócz epitafiów zdobi zegar słoneczny z 1907 roku. Na 55-metrowej wieży znajduje się 1002 kg dzwon Panny Marii.

7 października 2012 kościół został podniesiony do godności bazyliki mniejszej. Od września 2017 roku trwają intensywne prace związane z renowacją elewacji świątyni.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. User:Antosh, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons