Na podciągu ściany tęczowej w kościele znajduje się napis: „WYSTAWIONY 1669 + ROZBUDOWANY 1889 + ODRESTAUROWANY 1953”. Informacji tych nie potwierdzają przeprowadzone w 2009 roku badania dendrochronologiczne. Zgodnie z wynikami badań obecne prezbiterium i zakrystię wybudowano w latach 1856–1857, z wykorzystaniem belek z 1522 i 1523 roku – być może z wcześniejszego kościoła. W roku 1889 postawiono nawę oraz dwie wieże.

W lipcu 2009 roku, podczas remontu, w wieży odnaleziono list w butelce, pochodzący z 1946 roku. Dokument zawierał opis stanu kościoła po wojnie oraz przeprowadzone wówczas remonty.

Kościół jest orientowany, drewniany, wybudowany w konstrukcji zrębowej, oszalowany deskami, na podmurówce. Nawa kościoła założona jest na rzucie zbliżonym do kwadratu, prezbiterium węższe, zamknięte trójbocznie. Od północnej strony prezbiterium znajduje się prostokątna zakrystia. Dachy gontowe, dwuspadowe, nad prezbiterium przechodzący w wielospadowy, w dachu – wieżyczka na sygnaturkę. W fasadzie znajdują się dwie symetryczne wieże, zwieńczone wysokimi ostrosłupowymi hełmami. Pomiędzy nimi znajduje się trójkątny szczyt.

We wnętrzu stropy płaskie. Ołtarz główny barokowy z XVII wieku, przedstawiający św. Wawrzyńca, przeniesiono w 1880 r. z Bytomia, z rozebranego kościoła św. Małgorzaty. Ołtarze boczne z XVIII wiek u przedstawiają św. Barbarę i św. Stanisława Kostkę (dawniej św. Annę). Ambona z XVIII wieku. Organy z drugiej połowy XIX wieku, zbudowane przez Paula Berschdorfa z Nysy.

Przy kościele znajduje się współczesny, murowany kościół parafialny św. Wawrzyńca, zbudowany w latach 1993-2004.






Opis skopiowano z wikipedii
fot. Adrian Tync, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons