Wzorcowy przykład średniowiecznego kościoła położonego na skraju wzgórza (tu: opadającego ku dolinie Dramy) i otoczonego cmentarzem - o wybitnych walorach krajobrazowych.

Według wizytacji z 1699 roku był konsekrowany już w 1417 roku, użytkowany przez protestantów w latach 1570-1629. Został wydłużony i przebudowany około 1860-1870, remontowany w 1939 i po pożarze w 1986 r.

Jest późnogotycki, częściowo przebudowany (m.in. fasada zachodnia), orientowany, murowany, jednonawowy, nakryty dachem dwuspadowym krytym dachówką (nawa, prezbiterium i kruchta). Prezbiterium zamknięte trójbocznie. Do nawy dostawiona kwadratowa wieża (od północy), zwieńczona blankami oraz kaplica (od południa) zamknięta półkoliście. Elewacje tynkowane, blanki wieży ceglane. We wnętrzu zachowało się kilka obrazów i rzeźb z XVII i XVIII wieku.

W kościele za ołtarzem głównym znajduje się wmurowany w ścianę prezbiterium renesansowy, wykonany z piaskowca nagrobek dwojga dzieci z rodziny Sedlnickich: Jana (zmarłego w 1573 roku) i Małgorzaty (zm. dziesięć lat później), z czeskimi inskrypcjami. W 1681 kościół otrzymał barokowy kielich, wykonany ze złoconego srebra, fundowany przez nieznaną osobę. Na wieży kościoła zachował się gotycki dzwon z 1487 roku. Do drugiej wojny światowej na wieży znajdował się jeszcze drugi dzwon, również gotycki, z 1503 r.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Gabriel Wilk, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons