Budowa murowanej świątyni rozpoczęła się w 1320 roku. Do 1325 roku zostało wybudowane prezbiterium, natomiast w latach 1335-1350 został wzniesiony korpus nawowy. Nowa budowla poświęcona świętemu Janowi Apostołowi, została konsekrowana w dniu 4 grudnia 1351 roku. W 1407 roku została wybudowana wieża dzwonnicza. Pierwotnie jej mury były wyższe o 2 metry. Wieża została obniżona i otrzymała obecny kształt w 1723 roku.

W 1560 roku została wzniesiona wzdłuż północnego muru kościoła osobna świątynia, w której do roku 1802 odbywały się nabożeństwa w języku polskim. Ta dobudówka, już zrujnowana, została rozebrana w 1820 roku. W 1848 roku na jej miejscu został wzniesiony przedsionek z wejściem głównym (wcześniej główne wejście mieściło się w dolnej kondygnacji wieży).

Przez kilka wieków kościół był wielokrotnie modernizowany i remontowany. Odbyło się to m.in. w latach: 1735, 1840, 1853, 1879, 1946, w latach 70. i na początku lat 80. XX wieku, a także w 2013 roku.

Od czasów reformacji do 1945 roku świątynia była własnością gminy ewangelickiej. Po drugiej wojnie światowej przejęli ją katolicy.

Kościół św. Jana to budowla gotycka, orientowana, salowa, o jednej nawie. Wybudowana została na planie prostokąta (nawa główna o długości 26,7 m i szerokości 11,7 m.) z cegły i ustawiona na kamiennym cokole. Po stronie wschodniej jest umieszczone prostokątne, węższe i niższe od nawy prezbiterium, zamknięte ścianą prostą. Po stronie zachodniej znajduje się czworokątna wieża (wymiar ramienia czworokąta to 11 metrów) o wysokości części murowanej 30 metrów. Została ona podzielona na trzy kondygnacje przez ostrołukowe blendy. Na kondygnacji najwyższej blendy zamknięte są łukiem półkolistym i ujęte zostały podziałami ramowymi. Całość jest zwieńczona dachem namiotowym, na którego szczycie znajduje się żelazny krzyż (z początku lat 80. XX wieku, wcześniej znajdował się tam żelazny orzeł z datą 1723).

Portal wejścia do wieży posiada łuki i bogate profile. Pierwsza kondygnacja jest połączona ze świątynią. Przy południowej ścianie nawy głównej jest umieszczona zakrystia (wzniesiona w 1815 roku), a od strony północnej kruchta. Ściany korpusu nawowego są oszkarpowane i podzielone oknami z ostrymi łukami, posiadającymi neogotyckie laskowanie. Ściana wschodnia prezbiterium jest ozdobiona dwoma prostokątnymi płycinami, między którymi jest umieszczona blenda z ostrymi łukami, a także szczytem sterczynowym z blendami z ostrymi łukami.

Na elewacji południowej, nad wejściem do kruchty, jest umieszczona szeroka arkada z ostrymi łukami i bogatymi profilami, obramiona dekoracją malarską, na którą składają się motywy roślinne i figuralne. Wnętrza nawy i prezbiterium są nakryte płaskimi stropami.

W podziemiu kościoła znajdowała się piwnica grzebalna. Złożono w niej między innymi ciała pastorów: Dawida Pomiana (1693), Jana Nebe (1693), Gotfryda Albrechta Pauli (1745) i Ernesta Christiana Cretiusa (1770). W końcu XIX wieku, gdy instalowano w kościele ogrzewanie, przeniesiono niektóre trumny z części środkowej do bocznych krypt, które potem zamurowano. Na zwolnionej powierzchni postawiono piece centralnego ogrzewania. Po 1945 roku, podczas remontu kościoła, zasypano dojście do części grzebalnej piwnic.

Obok kościoła, po stronie południowo-zachodniej, stoi neogotycka plebania, zbudowana w 1898 roku. Po stronie zachodniej zaś baszta, w której znajduje się lokalna izba pamięci i fragment muru miejskiego z XIV-XVI wieku oraz kapliczka lurdzka. Od strony północnej, na terenie dawnego cmentarza przykościelnego, na którym chowano do roku 1734, stoi pomnik św. Maksymiliana Kolbe.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Michael Tav, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons