elem ochrony rezerwatu jest zachowanie torfowiska wysokiego typu bałtyckiego z charakterystyczną roślinnością, stanowiącego ostoję ptactwa wodno-błotnego. Rodzaj rezerwatu określono jako torfowiskowy, typ torfowiskowy, podtyp torfowisk wysokich (ze względu na główny typ ekosystemu), typ biocenotyczny, podtyp biocenoz naturalnych i półnaturalnych (ze względu na dominujący przedmiot ochrony).

Obszar rezerwatu jest jednym z głównych w regionie miejsc sezonowych koncentracji żurawi, jednym z dwóch znanych w Polsce miejsc lęgowych łęczaka, żerowiskiem dla uszatki błotnej, błotniaka łąkowego, orła przedniego i innych ptaków szponiastych, jest ważnym miejscem odpoczynku ptaków migrujących na trasie ich przelotów. Powierzchnia torfowiska jest stanowiskiem zagrożonych i ginących gatunków takich, jak wełnianeczka darniowa, malina moroszka i woskownica europejska. A przede wszystkim rezerwat obejmuje ochroną jedno z największych zachowanych w Polsce torfowisk wysokich typu bałtyckiego, które pomimo wieloletniej eksploatacji na skalę przemysłową, zachowało liczne walory przyrodnicze i krajobrazowe. Obecnie w granicach rezerwatu prowadzi się prace renaturalizacyjne. Wykonuje się zakrojone na szeroką skalę zabiegi czynnej ochrony przyrody, których celem jest odwrócenie uruchomionych przez człowieka procesów degradacji i przywrócenie procesów torfotwórczych na możliwie największej powierzchni torfowiska.

Nadzór nad rezerwatem sprawuje Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Gdańsku.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Piotr Widerski, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons