Pierwsze informacje o drewnianym kościele pochodzą z 1315 roku. W 1588 roku uległ on spaleniu. Na jego miejsce w 1593 roku wybudowano, również drewnianą świątynię, która została rozebrana w 1776 roku. Obecny kościół wzniesiony zostaje w latach 1770–1799, staraniem księdza Georga Freitaga, który po zakończeniu budowy poświęca nową budowlę. Od tej pory do 1945 roku, kościół należy do ewangelików i jest pod wezwaniem św. Barbary. Przy budowie użyto materiału budowlanego pochodzącego z ruin zamku Jana v. Borschnitz-Jeltsch, istniejącego na miejscu obecnego cmentarza. Wieża kościoła pochodzi z 1834 roku, na szczycie której położono metalową kulę z historycznymi dokumentami. W 1865 roku na wieży założono zegar. W 1867 roku poświęcone zostały nowe organy. W latach 1899–1900 kościół został powiększony według projektu architekta Hansa Polziga, przez budowniczego Bernarda Schulza. W latach 1927–32 nastąpiło gruntowne odnowienie świątyni (wzniesiono obecny dach, wieżę, zamontowano nowe organy). W latach 1929–1930 założono ogrzewanie kościoła. W 1945 roku kościół przejmują katolicy, a jego wezwanie zostaje zmienione na św. Teresy z Lisieux.

Kościół nie posiada wyraźnego stylu, jest orientowany, murowany, otynkowany, z kwadratową wieżą. Dachy mansardowe kryte są eternitem. Wieża podzielona jest gzymsami na pięć kondygnacji, okna w niej zamknięte są półkoliście z uskokiem. Kościół posiada troje drzwi klepkowych z okuciami barokowymi. Prezbiterium jest krótkie i wraz z zakrystią zbudowano je w latach 1899–1900. Nawa z kruchtami jest w kształcie prostokąta. W nawie widać sklepienia kolebkowe z płaskimi odcinkami stropowymi, wspartymi na profilowanych słupach drewnianych, stanowiących przedłużenie podpór empor. Kruchty sklepione są kolebkowo. Empory wzdłuż północnej, zachodniej i południowej ściany nawy wsparte są na osiemnastu profilowanych słupach. Empora od zachodu służy jako chór muzyczny i wybrzuszona jest w części środkowej. Okna znajdują się w dwóch kondygnacjach, zamknięte są łukiem spłaszczonym. Wejścia do kruchty zamknięte są półkoliście. Ołtarz główny posiada fragmenty dekoracji snycerskiej z I połowy XVIII wieku. Organy mają bogatą dekorację rokokową z kartuszem herbowym i datą 1784, odnawiane były w 1901 roku, 1926 roku i 1934 roku. We wnętrzu kościoła znajdują się ponadto:
- późnobarokowy z XVIII wieku obraz Matki Boskiej,
- barokowy posąg Chrystusa Zmartwychwstałego (posąg jest uszkodzony),
- krucyfiks z II połowy XVIII wieku,
- komoda i dwa krzesła z przełomu XVIII/XIX wieku.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. mati1220, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons