Placówka o powierzchni 3,5 ha znajduje się na północno-zachodnich obrzeżach miasta (około 800 metrów od centrum), nad brzegiem jeziora Wolsztyńskiego. Przygotowania do utworzenia skansenu trwały od 1976. Placówkę otwarto w 1986, by eksponować architekturę ludową pogranicza wielkopolsko-lubuskiego.



Ekspozycja obejmuje 13 dużych obiektów wraz z wyposażeniem oraz ścieżkę dendrologiczną. Do najcenniejszych należą:

chata parobka z Tuchorzy (pełni funkcję kasy),
stodoła z Solca (koniec XVIII wieku),
karczma (1706),
gospodarstwo z Reklinka (połowa XIX wieku),
zrekonstruowana kuźnia z Ziemina,
chata, piec chlebowy i wędzarnia ze Świętna (początek XIX wieku),
stodoła olęderska z Sękowa (początek XIX wieku),
stajnia wraz z wozownią z Szarek (XIX wiek),
studnia z Jastrzębska Starego (XVIII wiek),
wiatrak koźlak z Wroniaw,
tartak parowy z Wolsztyna (XX wieku) (przekazany do skansenu trak od Stanisława Musioł).
Całość ma odzwierciedlać układ przestrzenny wielodrożnicy. Istotne jest ukazanie wpływu osadników olęderskich na tereny objęte ekspozycją. Tarasowy układ muzeum pozwala na uwypuklenie walorów krajobrazowych okolicy (widoki na jezioro). Na terenie skansenu organizowane są imprezy plenerowe.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. MOs810, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons