Długie i wąskie jezioro wytopiskowe, pod względem biologicznym silnie eutroficznym. Brzegi od północy i północnego zachodu są bardzo strome, porośnięte lasem świerkowo-sosnowym z dużą domieszką drzew liściastych. Uchodzi za najpiękniej usytuowane jezioro na ziemi suwalskiej.

Ma liczne zatoki i przewężenia, które dzielą się na wyraźne plosa: od północy Duży Plos, środkowy plos – Okrągiełek, oraz południowy z dwiema zatokami: Żołnierka i Staw. Woda jest czysta o charakterystycznym odcieniu zieleni. Taką barwę wody, niespotykaną na Suwalszczyźnie, jezioro zawdzięcza intensywnym rozwojem glonu Chlorella. Duże ilości glonów, występujące w tym jeziorze, opadając jesienią na dno powodują systematyczne podnoszenie się jego poziomu. Próba sondażu strefy dennej wykazała, że osady biogeniczne osiągnęły już grubość 20 m. Bogato rozwinięta roślinność występuje w całym pasie litoralu : trzcina pospolita, oczeret jeziorny, pałka, sitowie, tatarak. W zatokach stanowiska grążela żółtego oraz niektórych gatunków rdestnicy.

Jaczno to jezioro, w którym lód ustąpił znacznie później niż w okolicznych jeziorach. Jest od nich młodsze o kilka tysięcy lat. Obserwowane z wierzchołka okolicznego ozu (286 m), wydaje się bardzo nisko położone ze swoją wysokością lustra wody 163,9 m. Jest to osobliwość, ponieważ tak dużej deniwelacji nie spotyka się na Niżu Polskim.

Osobliwością nadjeziornej skarpy są tzw. wiszące torfowiska – zespół źródlisk torfowych występujących na stokach nachylonych pod kątem 40–45°. W sąsiedztwie przyczółka Jaczno rośnie najgrubszy jesion na Suwalszczyźnie o obwodzie 5,12 m.

Z południowego krańca jeziora wypływa rzeczka Jacznianka (Jaczniówka) łącząca Jaczno z jeziorem Kameduł.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Erebusso., CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons