Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego. W pobliżu kościoła przebiega także Szlak Zacharzowicki.
Od XV wieku do 1629 r. był wykorzystywany jako zbór protestancki. Wieżę zbudowano w 1775 roku. Podczas remontu w latach 2003-2006 odnowiono gotyckie polichromie oraz wykonano badania dendrologiczne, które pozwoliły określić daty budowy poszczególnych części kościoła.

Dzwon na wieży odlano około 1500 roku. Na chórze znajdują się XVIII-wieczne organy. Polichromie pochodzą z roku 1470 lub 1479; zostały odsłonięte w latach 1935–1936. Ołtarz główny późnorenesansowy (1622 r.), zawiera obraz Matki Boskiej Królowej Niebios wraz ze św. Jackiem i św. Jadwigą. Nad ołtarzem obraz z początku XVIII wieku, przedstawiający pożar płonącej wsi i kościoła uchronionego przed spaleniem przez św. Floriana. Boczne ołtarze neobarokowe z XIX wieku. W lewym ołtarzu obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, w prawym - św. Józefa z Dzieciątkiem. Ambona barokowa z XVIII wieku, z baldachimem z XIX wieku. Chrzcielnica klasycystyczna, z XIX wieku.

Otoczenie świątyni stanowi cmentarz otoczony kamiennym murem z XVIII wieku. Przy prezbiterium groby księży i ich rodziców. W pobliżu kościoła znajduje się krzyż "Boża Męka" (1892 r.) oraz pomnik upamiętniający poległych w obu wojnach światowych.

Świątynia została wpisana do rejestru zabytków w 1960 roku.





Zdjęcia wnętrza: Bazie, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons
Zdjęcia z zewnątrz: Sławomir Milejski, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons