W latach 1772-1774, na miejscu zniszczonego dworu kupca Burbacha, Efraim Szreger wzniósł klasycystyczny pałacyk dla marszałkowej księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej. Posiadłość nosiła nazwę Mon coteau (z franc. „moje zbocze wzgórza”). Był to główny budynek założenia ogrodowego zaprojektowanego przez Szymona Bogumiła Zuga.

W 1776 roku Zug przebudował elewację wschodnią budynku. A w 1845 roku, po nabyciu nieruchomości przez Franciszka Szustra zmian architektonicznych w stylu neogotyckim dokonał Henryk Marconi. Dobudowano wówczas od strony zachodniej dwupiętrową oficynę. Kolejna przebudowana miała miejsce w 1852 roku w stylu neorenesansowym. W 1899 roku nieopodal pałacu wzniesiono Mauzoleum Szustrów, w której spoczęli Franciszek Szuster wraz z żoną Rozalią (w 1973 roku Tadeusz Szuster przeniósł ich szczątki na cmentarz Powązkowski).

Podczas II Wojny Światowej Niemcy spalili pałacyk i niemal całkowicie wycięli park. Pałac został odbudowany w latach 1962-1965 i wpisany do rejestru zabytków.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Vindur z polskiej Wikipedii