Pałac został przebudowany w 1728 dla podskarbiego koronnego Jana Jerzego Przebendowskiego. Jego projektantem był prawdopodobnie Jan Zygmunt Deybel. Po śmierci Przebendowskiego w 1729 pałac odziedziczyła jego córka Dorota Henrietta, a następnie Piotr Jerzy Przebendowski. Po nim cały majątek odziedziczył Ignacy Przebendowski, który wynajął pałac dyplomacie i posłowi hiszpańskiemu przy dworze Augusta III Pedro Pablo de Bolea, który urządzał w nim huczne przyjęcia. Ignacy Przebendowski sprzedał pałac w 1766 Annie z Łubieńskich Łętowskiej i Konstancji z Łubieńskich Kossowskiej, a w 1768 całość praw nabył do niego mąż Konstancji podskarbi koronny Roch Kossowski.

W I poł. XIX wieku pałac podupadł i zaczął pełnić funkcje kamienicy dochodowej. Mieściły się tam m.in. gabinet figur woskowych, zajazd, kawiarnia i drukarnia „Gazety Teatralnej”, a także restauracja Gąsiorowskiego, Urząd Kontroli Służących i Trybunał Handlowy. W latach 1818−1830 mieszkańcem pałacu był komendant miasta Michaił Lewicki.

Od 1863 nieruchomość należała do Jana Zawiszy. W latach 1863–1864 pałac został odrestaurowany pod kierunkiem Wojciecha Bobińskiego. Nowy właściciel zgromadził w nim bogate zbiory archeologiczne. Po śmierci Zawiszy pałac stał się własnością jego żony Elżbiety oraz córki Marii.

W 1912 pałac nabył książę Janusz Franciszek Radziwiłł, ordynat na Ołyce i właściciel Nieborowa.

Budynek został zniszczony w 1944 w czasie powstania warszawskiego w ok. 70%. Został odbudowany w latach 1948–1949 pod kierunkiem Bruna Zborowskiego w czasie budowy Trasy W-Z. Pierwotnie przebieg Trasy wyznaczono na południe od pałacu, co wymagało zburzenia oficyny spalonego gmachu Banku Polskiego. Z powodu sprzeciwu użytkującego ją Ministerstwa Finansów zaproponowano zburzenie pałacu, na co z kolei nie zgodzili się konserwatorzy. W wyniku dyskusji znaleziono kompromisowe rozwiązanie polegające na budowie jezdni Trasy W-Z zarówno po północnej, jak i po południowej stronie budynku. W wyniku tej decyzji w czasie odbudowy nie odtworzono jednak skrzydeł bocznych i oficyn pałacu, w miejscu których znalazły się torowiska tramwajowe. Odnalezione w ruinach rzeźby przedstawiające personifikacje czterech pór roku, które zdobiły wychodzący na wschód taras ogrodowy pałacu, trafiły do Muzeum Historycznego m.st. Warszawy (zostały przekazane Muzeum Niepodległości w 2015).

Po odbudowie pałac zmienił adres (pierwotnie znajdował się przy ul. Bielańskiej 14). Był użytkowany przez ośrodek szkoleniowy Centralnej Rady Związków Zawodowych. W latach 1950–1989 w budynku mieściło się Muzeum Lenina. Od 1990 budynek stał się siedzibą nowo utworzonego Muzeum Historii Polskich Ruchów Niepodległościowych i Społecznych, które od 1991 funkcjonuje pod nazwą Muzeum Niepodległości.

W latach 2000–2009 w pałacu działało kino Paradiso.

W 2019 zakończył się kompleksowy remont budynku, którą objął zarówno elewacje, jak i wnętrza. Elewacjom przywrócono piaskowy kolor, ustalony w wyniku badań. Wymieniono m.in. pokrycie dachu na miedziane, a przed dawną elewacją ogrodową ustawiono kilka nowych waz i rzeźb alegorycznych. Odgruzowano zasypane od 1944 podziemia i urządzono w nich salę multimedialną na ok. 100 miejsc oraz salę konferencyjną. Dawną salę kinową przebudowano na reprezentacyjną salę z wyjściem do ogrodu.

Pałac jest budynkiem trzykondygnacyjnym, 11-osiowym. Posiada cztery narożne alkierze.





Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Qkiel, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons