Autor
Opis
Zabytkowy barokowy pałac zbudowany w latach 1677–1695 dla wojewody płockiego Jana Krasińskiego.
Do 2019 siedziba zbiorów specjalnych Biblioteki Narodowej (rękopisy i stare druki). Obecnie trwają w nim prace związane z projektem „Modernizacja i aranżacja wnętrz Pałacu Krasińskich (Pałacu Rzeczypospolitej) przy Placu Krasińskich 3/5 w Warszawie”. Celem projektu jest m.in. stworzenie interaktywnej przestrzeni wystawienniczej, w której udostępnione zostaną najcenniejsze zbiory Biblioteki Narodowej.
Pałac wzniesiono w stylu barokowym w latach 1677–1695 dla wojewody płockiego Jana Dobrogosta Krasińskiego, a autorem jego był architekt Tylman z Gameren. Budowę rozpoczęto wiosną 1677 i do 1682 gotowy był w stanie surowym korpus główny. W marcu 1699 roku w czasie karnawału na balu w pałacu brał udział król August II Mocny, a następnie odbyła się w nim uroczystość z okazji podpisania pokoju w Karłowicach. Dekorowanie wnętrz przerwała III wojna północna i obrabowanie pałacu przez Szwedów w 1702 roku. Po śmierci Dobrogosta pałac przeszedł w 1717 roku na własność jego wnuka starosty opinogórskiego Błażeja Jana Krasińskiego. W 1763 roku jedynym właścicielem stał się biskup kamieniecki Adam Stanisław Krasiński.
W dniu 5 grudnia 1765 pałac został zakupiony przez Rzeczpospolitą na siedzibę Komisji Skarbowej Koronnej i wtedy też przeprowadzono remont i ostatecznie zakończono dekorowanie wnętrz wg projektu Jakuba Fontany. Od tej pory nosił nazwę pałacu Rzeczypospolitej. W 1766 Ogród Krasińskich udostępniono publiczności. W grudniu 1782 roku pałac spłonął. Po pożarze, który strawił dużą część wnętrza, pałac został do grudnia 1783 roku odbudowany według projektu Dominika Merliniego. Podczas tych prac pokryto dach blachą w miejsce dachówki i zlikwidowano lukarny w elewacjach bocznych. W 1796 wyłożono w nim księgi do złożenia podpisów poddańczych po hołdzie oddanym królowi Prus Fryderykowi Wilhelmowi II.
W dobie Królestwa Polskiego odbywały się tutaj w latach 1827–1828 posiedzenia sądu sejmowego. W 1835 pałac został odnowiony po uszkodzeniach z czasów walk powstałych w trakcie powstania listopadowego. W okresie poprzedzającym powstanie styczniowe w 1861 roku w pałacu mieszkał naczelnik rządu cywilnego Aleksander Wielopolski. W latach 1917–1939 był siedzibą Sądu Najwyższego a jego oficyna Sądu Okręgowego. W 1929 roku przeprowadzono restaurację pałacu. We wrześniu 1939 roku pałac został uszkodzony. W dniu 27 sierpnia 1944 podczas powstania warszawskiego pałac został zbombardowany przez samoloty niemieckie, w wyniku czego zginęło 27 powstańców batalionu Parasol. W wyniku walk w ruinach w ciągu następnych dni pałac został prawie całkowicie wypalony. Po wojnie zniszczenia budynku oszacowano na 85%.
Odbudowę rozpoczęto w 1948 według projektu Mieczysława Kuźmy i Zbigniewa Stępińskiego i ukończono ją w 1961. W 1958 budynek został przejęty przez Bibliotekę Narodową.
Znajduje się w nim ocalałe ok. 5% z liczącej 40 tysięcy rękopisów Biblioteki Załuskich i Muzeum Polskiego w Rapperswilu, księgozbiór Biblioteki Wilanowskiej, a także inne zebrane później stare druki i zbiory graficzne. Na uwagę zasługują zwłaszcza bezcenne iluminowane polskie i zagraniczne średniowieczne manuskrypty. Znajduje się tam również zbiór tematyczny poświęcony okresowi Wielkiej Emigracji (1831–1883) i pamiątki piśmiennicze po Cyprianie Kamilu Norwidzie.
Elewacja frontowa pałacu skierowana jest na plac Krasińskich (dawny dziedziniec pałacowy), dokładnie na wprost nowoczesnego gmachu Sądu Najwyższego.
Oś główną budynku podkreśla ryzalit z trójkątnym tympanonem zwieńczonym rzeźbami gdańskiego rzeźbiarza Andreasa Schlütera. Elewacja od strony ogrodu została rozwiązana podobnie. Oba tympanony nawiązują do dziejów domniemanego protoplasty rodu Korwinów Rzymianina Marka Waleriusza Maksimusa Korwusa i jego walk z Galami. Zespół pałacowy jest jednym z najokazalszych założeń entre cour et jardin w Warszawie.
W latach 2014–2016 Biblioteka Narodowa zrealizowała projekt „Konserwacja i rewitalizacja Pałacu Krasińskich (Pałacu Rzeczypospolitej) w Warszawie – europejskiego dziedzictwa kulturowego XVII wieku”, na którego realizację otrzymała 100% dofinansowania w wysokości 13,8 mln zł w ramach Programu „Konserwacja i rewitalizacja dziedzictwa kulturowego” Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego.
W ramach projektu wymieniono 188 okien, kompleksowo odrestaurowano elewację ogrodową i frontową pałacu i fasad bocznych oraz przeprowadzono renowację wystroju rzeźbiarskiego i montaż rzeźby Marka Waleriusza na szczycie tympanonu. Przeprowadzono remont schodów zewnętrznych i nawierzchni oraz aranżacja zieleni w bezpośrednim otoczeniu pałacu. Zainstalowano kiosk multimedialny oraz instalację audiowizualną w arkadach. Obiekt wzbogacił się o gabloty wystawiennicze przeznaczone dla eksponatów o znacznej wartości muzealnej i historycznej. Zamontowana została również platforma dla osób niepełnosprawnych oraz winda, tak by wewnętrzna powierzchnia pałacu stała się przystosowana dla potrzeb osób niepełnosprawnych umożliwiając jednoczesny dostęp do sal wystawowych, czytelni oraz sanitariatów. Ponadto przeprowadzono badania archeologiczne wokół pałacu. Wykonano oświetlenie architektoniczne zewnętrzne na elewacji frontowej od ogrodu i na dwóch ścianach szczytowych pałacu, renowację otoczenia murków ze schodami przy podjeździe do Pałacu, oszklenie arkad od strony zachodniej/ogrodowej, montaż nowych drzwi zewnętrznych wraz z dostosowaniem wejścia dla osób niepełnosprawnych, instalacja przeciwoblodzeniowa odwodnienia dachu pałacu.
Opis skopiowano do wikipedii.
Pałac wzniesiono w stylu barokowym w latach 1677–1695 dla wojewody płockiego Jana Dobrogosta Krasińskiego, a autorem jego był architekt Tylman z Gameren. Budowę rozpoczęto wiosną 1677 i do 1682 gotowy był w stanie surowym korpus główny. W marcu 1699 roku w czasie karnawału na balu w pałacu brał udział król August II Mocny, a następnie odbyła się w nim uroczystość z okazji podpisania pokoju w Karłowicach. Dekorowanie wnętrz przerwała III wojna północna i obrabowanie pałacu przez Szwedów w 1702 roku. Po śmierci Dobrogosta pałac przeszedł w 1717 roku na własność jego wnuka starosty opinogórskiego Błażeja Jana Krasińskiego. W 1763 roku jedynym właścicielem stał się biskup kamieniecki Adam Stanisław Krasiński.
W dniu 5 grudnia 1765 pałac został zakupiony przez Rzeczpospolitą na siedzibę Komisji Skarbowej Koronnej i wtedy też przeprowadzono remont i ostatecznie zakończono dekorowanie wnętrz wg projektu Jakuba Fontany. Od tej pory nosił nazwę pałacu Rzeczypospolitej. W 1766 Ogród Krasińskich udostępniono publiczności. W grudniu 1782 roku pałac spłonął. Po pożarze, który strawił dużą część wnętrza, pałac został do grudnia 1783 roku odbudowany według projektu Dominika Merliniego. Podczas tych prac pokryto dach blachą w miejsce dachówki i zlikwidowano lukarny w elewacjach bocznych. W 1796 wyłożono w nim księgi do złożenia podpisów poddańczych po hołdzie oddanym królowi Prus Fryderykowi Wilhelmowi II.
W dobie Królestwa Polskiego odbywały się tutaj w latach 1827–1828 posiedzenia sądu sejmowego. W 1835 pałac został odnowiony po uszkodzeniach z czasów walk powstałych w trakcie powstania listopadowego. W okresie poprzedzającym powstanie styczniowe w 1861 roku w pałacu mieszkał naczelnik rządu cywilnego Aleksander Wielopolski. W latach 1917–1939 był siedzibą Sądu Najwyższego a jego oficyna Sądu Okręgowego. W 1929 roku przeprowadzono restaurację pałacu. We wrześniu 1939 roku pałac został uszkodzony. W dniu 27 sierpnia 1944 podczas powstania warszawskiego pałac został zbombardowany przez samoloty niemieckie, w wyniku czego zginęło 27 powstańców batalionu Parasol. W wyniku walk w ruinach w ciągu następnych dni pałac został prawie całkowicie wypalony. Po wojnie zniszczenia budynku oszacowano na 85%.
Odbudowę rozpoczęto w 1948 według projektu Mieczysława Kuźmy i Zbigniewa Stępińskiego i ukończono ją w 1961. W 1958 budynek został przejęty przez Bibliotekę Narodową.
Znajduje się w nim ocalałe ok. 5% z liczącej 40 tysięcy rękopisów Biblioteki Załuskich i Muzeum Polskiego w Rapperswilu, księgozbiór Biblioteki Wilanowskiej, a także inne zebrane później stare druki i zbiory graficzne. Na uwagę zasługują zwłaszcza bezcenne iluminowane polskie i zagraniczne średniowieczne manuskrypty. Znajduje się tam również zbiór tematyczny poświęcony okresowi Wielkiej Emigracji (1831–1883) i pamiątki piśmiennicze po Cyprianie Kamilu Norwidzie.
Elewacja frontowa pałacu skierowana jest na plac Krasińskich (dawny dziedziniec pałacowy), dokładnie na wprost nowoczesnego gmachu Sądu Najwyższego.
Oś główną budynku podkreśla ryzalit z trójkątnym tympanonem zwieńczonym rzeźbami gdańskiego rzeźbiarza Andreasa Schlütera. Elewacja od strony ogrodu została rozwiązana podobnie. Oba tympanony nawiązują do dziejów domniemanego protoplasty rodu Korwinów Rzymianina Marka Waleriusza Maksimusa Korwusa i jego walk z Galami. Zespół pałacowy jest jednym z najokazalszych założeń entre cour et jardin w Warszawie.
W latach 2014–2016 Biblioteka Narodowa zrealizowała projekt „Konserwacja i rewitalizacja Pałacu Krasińskich (Pałacu Rzeczypospolitej) w Warszawie – europejskiego dziedzictwa kulturowego XVII wieku”, na którego realizację otrzymała 100% dofinansowania w wysokości 13,8 mln zł w ramach Programu „Konserwacja i rewitalizacja dziedzictwa kulturowego” Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego.
W ramach projektu wymieniono 188 okien, kompleksowo odrestaurowano elewację ogrodową i frontową pałacu i fasad bocznych oraz przeprowadzono renowację wystroju rzeźbiarskiego i montaż rzeźby Marka Waleriusza na szczycie tympanonu. Przeprowadzono remont schodów zewnętrznych i nawierzchni oraz aranżacja zieleni w bezpośrednim otoczeniu pałacu. Zainstalowano kiosk multimedialny oraz instalację audiowizualną w arkadach. Obiekt wzbogacił się o gabloty wystawiennicze przeznaczone dla eksponatów o znacznej wartości muzealnej i historycznej. Zamontowana została również platforma dla osób niepełnosprawnych oraz winda, tak by wewnętrzna powierzchnia pałacu stała się przystosowana dla potrzeb osób niepełnosprawnych umożliwiając jednoczesny dostęp do sal wystawowych, czytelni oraz sanitariatów. Ponadto przeprowadzono badania archeologiczne wokół pałacu. Wykonano oświetlenie architektoniczne zewnętrzne na elewacji frontowej od ogrodu i na dwóch ścianach szczytowych pałacu, renowację otoczenia murków ze schodami przy podjeździe do Pałacu, oszklenie arkad od strony zachodniej/ogrodowej, montaż nowych drzwi zewnętrznych wraz z dostosowaniem wejścia dla osób niepełnosprawnych, instalacja przeciwoblodzeniowa odwodnienia dachu pałacu.
Opis skopiowano do wikipedii.
Lokalizacja
Warszawa, mazowieckie
Plac Krasińskich 5
Plac Krasińskich 5