W końcu XVIII wieku w miejscu obecnego pałacu znajdował się pałac należący do rodziny Badenich. W 1852 nieruchomość należała do Wincentyny Lewińskiej, a później przeszła na własność rodziny Branickich. Została wtedy przebudowana w stylu renesansowym przez Henryka Marconiego. W skład zespołu wchodził korpus główny i dwie oficyny dochodzące do ulicy Nowy Świat. W prawej oficynie od 1851 mieściła się apteka z neogotyckim wyposażeniem.

W 1899 właścicielem pałacu stał się Ksawery Branicki, który na placach położonych za pałacem, przy ul. Smolnej, wybudował kilka wielkich kamienic czynszowych.

W czasach II Rzeczypospolitej w pałacu mieściła się ambasada Wielkiej Brytanii. Podczas obrony Warszawy, 3 września 1939, po ogłoszeniu wiadomości o wypowiedzeniu przez Wielką Brytanię i Francję wojny III Rzeszy, przed pałacem miała miejsce wielka manifestacja ludności.

Korpus główny pałacu został zniszczony w czasie II wojny światowej. Został odbudowany w latach 1949–1950. W pierwszych latach po odbudowie mieścił Urząd Stanu Cywilnego dla dzielnicy Śródmieście.

W 1965 budynek został wpisany do rejestru zabytków.

Pałac jest siedzibą Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków oraz Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.





Opis skopiowano z wikipedii.
Zdjęcia: Wistula, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons