Muzeum mieści się w gmachu wzniesionym w latach 2009–2013 według projektu zespołu fińskich architektów kierowanego przez Rainera Mahlamäkiego, który otrzymał I nagrodę w rozstrzygniętym w 2005 międzynarodowym konkursie architektonicznym. Placówka rozpoczęła działalność w nowej siedzibie w kwietniu 2013, a wystawa stała została otwarta w październiku 2014.

Muzeum Historii Żydów Polskich powstało z inicjatywy Stowarzyszenia Żydowski Instytut Historyczny w Polsce (SŻIH) i jest jedną z pierwszych w Polsce instytucji kultury utworzonych w oparciu o partnerstwo publiczno-prywatne. Powstało i prowadzi działalność dzięki środkom przekazywanym przez rząd (Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego), samorząd terytorialny (miasto stołeczne Warszawa) i organizację pozarządową, które zgromadziło środki od darczyńców z Polski i zagranicy (SŻIH).

Muzeum realizuje dwie funkcje: tradycyjnego muzeum i centrum kulturalno-edukacyjnego. W odróżnieniu od Jad Waszem w Jerozolimie czy United States Holocaust Memorial Museum w Waszyngtonie nie koncentruje swego przekazu na II wojnie światowej i Holokauście, ale opisuje wkład Żydów w rozwój polskiej kultury, nauki i gospodarki. Przedstawia ich historię od przybycia ok. 960 na ziemie polskie pierwszych żydowskich kupców i początków żydowskiego osadnictwa na obszarze dawnej I Rzeczypospolitej (tj. także na obecnym terytorium Litwy, Białorusi, Ukrainy i zachodniej części Rosji) aż po historię najnowszą społeczności żydowskiej w III RP.

We wrześniu 2014 Muzeum dodało do swojej nazwy słowo „Polin” („Polska” w języku hebrajskim), nawiązujące do legendy o pojawieniu się na ziemiach polskich pierwszych Żydów.


Koncepcja budowy dużej placówki muzealnej poświęconej historii polskich Żydów narodziła się w 1993 wśród osób związanych ze Stowarzyszeniem Żydowski Instytut Historyczny w Polsce. Z takim pomysłem wystąpiła m.in. Grażyna Pawlak, dyrektor Stowarzyszenia. W 1995 miasto przekazało na ten cel działkę na Muranowie.

Muzeum zostało utworzone na mocy umowy podpisanej 25 stycznia 2005 przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, samorząd m.st. Warszawy oraz Stowarzyszenie Żydowski Instytut Historyczny. Placówka została wpisana do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez miasto stołeczne Warszawę. Jej tymczasowa siedziba mieściła się przy ul. Wareckiej 4/6.

W skład Komitetu Budowy Muzeum, któremu przewodniczył Marcin Święcicki, weszli m.in. Władysław Bartoszewski, Henryka Bochniarz, Włodzimierz Cimoszewicz, Marek Edelman, Bronisław Geremek, Izabella Cywińska, abp Stanisław Gądecki, Ryszard Krauze, abp Henryk Muszyński, Krzysztof Piesiewicz, Gołda Tencer, Cezary Stypułkowski i Andrzej Wajda. Patronat nad jego tworzeniem objął prezydent Aleksander Kwaśniewski, a na czele Międzynarodowego Komitetu Honorowego Muzeum stanął Szimon Peres.


Gmach nowego muzeum powstał w centrum dawnej dzielnicy żydowskiej Warszawy, zwanej Dzielnicą Północną.

W latach 1784–1792 w miejscu, w którym obecnie znajduje się budynek muzeum, wzniesiono monumentalny gmach Koszar Artylerii Koronnej zaprojektowany przez Stanisława Zawadzkiego. Budynek był też nazywany – od stacjonującego tam w latach 1815–1830 rosyjskiego Lejb-Gwardyjskiego Wołyńskiego Pułku – Koszarami Wołyńskimi. Później mieściło się w nim więzienie wojskowe.

Ta część miasta od listopada 1940 aż do końca istnienia warszawskiego getta znajdowała się w granicach dzielnicy zamkniętej. W budynku dawnych koszar (ul. Zamenhofa 19) mieściła się m.in. siedziba V Rejonu Żydowskiej Służby Porządkowej i gettowe Biuro Przyjmowania Przesyłek Pocztowych. W sierpniu 1942, podczas wielkiej akcji deportacyjnej do Treblinki, do gmachu ze swojej siedziby przy ul. Grzybowskiej 26 przeniósł się warszawski Judenrat. Po powstaniu w getcie warszawskim gmach znalazł się na terenie nowo utworzonego obozu koncentracyjnego KL Warschau. Budynek rozebrano w 1965, a w jego miejscu urządzono skwer.

Po wojnie otoczenie gmachu Koszar Wołyńskich stało się głównym miejscem upamiętnienia warszawskiego getta. W 1946 odsłonięto tutaj pierwszy, a w 1948 – drugi pomnik Bohaterów Getta. W latach 1949–1967 teren wokół placu, na którym znajdują się pomniki, został zabudowany blokami mieszkalnymi osiedla Muranów Północny, zaprojektowanego przez zespół architektów kierowany przez Wacława Eytnera. W 1988 we wschodniej części placu ustawiono kilka bloków Traktu Pamięci Męczeństwa i Walki Żydów oraz zasadzono Drzewo Wspólnej Pamięci. W 1995 przy drzewie odsłonięto pomnik Żegoty.

Podczas powojennej odbudowy Muranowa wyprostowano bieg ulicy Zamenhofa, która przed wojną od skrzyżowania z ulicą Pawią skręcała ukośnie na północ aż do zbiegu ulic Niskiej i Stawek. Ponieważ gmach muzeum jest przesunięty na wschód w stosunku do nieistniejącego gmachu koszar, jego północno-wschodnia część znajduje się na fragmencie ulicy Zamenhofa w jej przedwojennym biegu.


Budynek został udostępniony publiczności 19 kwietnia 2013. To tzw. małe otwarcie było związane z obchodami 70. rocznicy wybuchu powstania w getcie warszawskim.

Uroczyste otwarcie wystawy stałej „1000 lat historii Żydów polskich” przez prezydentów: Polski Bronisława Komorowskiego i Izraela Re’uwena Riwlina odbyło się 28 października 2014. W uroczystości wzięli także udział m.in. premier Ewa Kopacz, marszałek Sejmu Radosław Sikorski, marszałek Senatu Bogdan Borusewicz oraz prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz.

Według szacunków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego liczba zwiedzających muzeum miała wynieść co najmniej 250 tys. osób rocznie. W pierwszym roku wystawę obejrzało 350 tys. osób, z czego 86% stanowili Polacy.


Gmach muzeum jest minimalistyczny. Zwarta i skromna bryła budynku bardzo dobrze wpisuje się w otaczający go park i koresponduje ze znajdującym się od strony wschodniej pomnikiem Bohaterów Getta.

Gmach został zaprojektowany na planie kwadratu, a jego zewnętrzna część została obłożona szklanymi panelami. Pokrywają je hebrajskie i łacińskie litery tworzące słowo Polin, które jest nawiązaniem do legendy o pierwszych żydowskich osadnikach na ziemiach polskich. Autorką projektu liter jest Klementyna Jankiewicz.

Hol główny tworzą wysokie, pofalowane ściany, rozcinające gmach równoleżnikowo na dwie nierówne części. Przypomina on swoim kształtem wąwóz, co jest nawiązaniem do przejścia Żydów przez rozstępujące się wody Morza Czerwonego w drodze do Ziemi Obiecanej, znanego z Księgi Wyjścia. Jego symbolika pozostawia szerokie pole do interpretacji. Według najczęstszej, pusta przestrzeń holu głównego to symbol przerwania historii polskich Żydów przez Holocaust. Zdaniem Rainera Mahlamäkiego może także symbolizować rozproszenie diaspory żydowskiej po świecie. Nadając ścianom holu miękkie, zaokrąglone kształty, architekci chcieli, aby dramatyczne pęknięcie dzielące prostą sześcienną bryłę gmachu muzeum nie odstraszało, tylko zachęcało do wejścia.

Hol był pierwszą tego typu realizacją w Polsce, jego wykonanie Mahlamäki nazwał „wielkim wyzwaniem”. Ściana krzywoliniowa holu została wykonana metodą torkretu (betonu natryskowego) przez firmę SPB Torkret. Według wykonawcy była to największa konstrukcja ściany krzywoliniowej zrealizowana w tej technologii w Europie. Za ten projekt polska firma SPB Torkret otrzymała nagrodę amerykańskiej organizacji branżowej American Shotcrete Association za 2012 w kategorii najlepszy projekt zrealizowany poza granicami Stanów Zjednoczonych.

Główne wejście do gmachu, znajdujące się od strony ul. Zamenhofa, ma kształt hebrajskiej litery taw, chociaż jak przyznał Rainer Mahlamäki, ta litera nie przyszła mu do głowy w czasie projektowania. Na tę literę zaczynają się m.in. hebrajskie słowa tarbut („kultura”), toldot („historia”) oraz tewa („arka”).

Zgodnie z koncepcją jego twórców, budynek ma prostą zewnętrzną formę wpisaną w otaczający je park. Gmach łączy się i otwiera na otaczające go tereny zielone, a przeszklenie umożliwia grę świateł, jak również doświetla wnętrze, w szczególności pomieszczenia w 3-piętrowej, administracyjnej części budynku od strony ulicy Anielewicza. Po stronie wschodniej, od strony ul. Karmelickiej, znajduje się wielkie okno, na wprost którego na niewielkim wzniesieniu rośnie drzewo.

Budynek ma cztery kondygnacje naziemne, i dwie podziemne. Jego wysokość to 21 metrów. Łączna powierzchnia gmachu wynosi 18,3 tys. m², a kubatura – 123 tys. m³.


Muzeum ma ok. 13 tys. m² powierzchni użytkowej. W podziemiach budynku znajduje się wystawa stała „1000 lat historii Żydów polskich”, poświęcona historii Żydów polskich od średniowiecza do czasów współczesnych. Na parterze i pierwszym piętrze znalazły się: wielofunkcyjne audytorium na 480 miejsc, sale wystaw czasowych, centrum edukacyjne, centrum informacyjne, przestrzeń dla dzieci, sklep muzealny, a także muzealna restauracja serwująca dania kuchni żydowskiej.

Pomiędzy pofalowanymi ścianami holu przerzucony został most, który uosabia misję muzeum: budowania mostów między ludźmi, między kulturami, między przeszłością i przyszłością. Kolejny most znajduje się na poziomie 0. Przechodzą przez niego wszyscy wchodzący do budynku przez główne wejście, widoczny jest z niego również początek i koniec wystawy stałej. Pomiędzy kondygnacjami podziemnymi a kondygnacją na poziomie 0 architekt zaprojektował otwór, przez który widoczna jest część więźby dachowej nad zrekonstruowanym sklepieniem repliki synagogi w Gwoźdźcu.

Według jednego z pierwszych projektów budynek miał okalać pas okien, dzięki czemu miał być zostać doświetlony najniższy poziom muzeum. To rozwiązanie zostało jednak zarzucone, gdyż twórcy wystawy stałej nie chcieli, aby światło dzienne odgrywało na wystawie ważną rolę.


14 kwietnia 2013 przy wejściu do muzeum została zawieszona mezuza wykonana z połówki cegły wydobytej z fundamentów nieistniejącej kamienicy przy dawnej ulicy Nalewki 10/12. Mezuza została zaprojektowana przez Andrzeja Bulandę i jego syna Macieja. Inspiracją dla jej twórców były słowa historyka Hillela Seidmana o proroku Eliaszu, który, aby obwieścić przyjście Mesjasza, stanie w centrum żydowskiego świata – na rogu Gęsiej i Nalewek w Warszawie. Na cegle wyryto hebrajską literę szin z określenia El Szaddaj („Bóg Wszechmogący”). Mezuza ma przypominać genezę miejsca i podkreślać ciągłość kultury i tradycji żydowskiej w Warszawie.

Odsłonięcia mezuzy dokonał naczelny rabin Polski Michael Schudrich.


Muzeum Historii Żydów Polskich posiada profesjonalne systemy zabezpieczeń w celu ochrony eksponatów i zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa zwiedzającym. Większość budynku muzeum stanowi strefę zastrzeżoną, do której wejść można jedynie po przejściu kontroli bezpieczeństwa (przejściu przez bramkę wykrywającą metale i przeskanowaniu urządzeniem rentgenowskim bagażu podręcznego).

Bezpieczeństwo pożarowe zapewnia kilka zintegrowanych ze sobą systemów. Za detekcję źródła pożaru odpowiada centrala sygnalizacji pożarowej FPA 5000 z inteligentnymi czujkami pożarowymi. Przekazywanie informacji o zagrożeniu umożliwia dźwiękowy system nagłośnieniowo-ostrzegawczy Praesideo. W pełni cyfrowy system jest w stanie obsłużyć jednocześnie 28 informacyjnych kanałów dźwiękowych w maksymalnie 440 strefach nagłośnieniowych. Funkcje realizowane przez system pozwalają na jednoczesne emitowanie czterech komunikatów ewakuacyjnych w różnych obszarach w muzeum. Do rozgłaszania komunikatów dotyczących ewakuacji zastosowano pięć typów głośników – kolumny głośnikowe, głośniki sufitowe, projektory dźwięku, głośniki naścienne i tuby głośnikowe.

W muzeum zainstalowano także sieciowy, wizyjny system dozorowy. W jego skład wchodzi około 150 kamer stałopozycyjnych, kopułkowych i obrotowych.

Wystawa stała zajmuje dwie połączone ze sobą kondygnacje podziemne gmachu muzeum. Ma powierzchnię ok. 4,2 tys. m². Jej projekt opracował międzynarodowy zespół 120 historyków i muzealników z Polski, Izraela i Stanów Zjednoczonych pod kierunkiem dyrektor programowej wystawy profesor Barbary Kirshenblatt-Gimblett z Uniwersytetu Nowojorskiego. Powstała interaktywna ekspozycja składająca się z ośmiu tematycznych galerii, prezentująca chronologicznie tysiąc lat historii polskich Żydów na tle najważniejszych wydarzeń z historii Polski:
- Las – znajdująca się w tej galerii artystyczna instalacja poprzez legendy i opowieści o pierwszych przybyszach żydowskich na ziemiach polskich wprowadza zwiedzającego w podróż przez tysiąc lat historii. Opowiada m.in. legendę o tym, jak uciekający przed prześladowaniami na zachodzie Europy Żydzi przybyli na tereny obecnej Polski. Miejsce, do którego dotarli, nazwali – jak podpowiedział im głos, który usłyszeli z nieba – Po-lin (pol. tutaj odpoczniesz). W ten sposób Polska na tysiąc lat stała się ich największym europejskim domem. Pierwotnie galeria miała przypominać prawdziwy las z pniami drzew i metalowymi liśćmi, jednak ostatecznie została zastąpiona multimedialną projekcją na szklanych taflach.
- Pierwsze spotkania (lata 960–1500) – galeria średniowieczna, która rozpoczyna się od przybliżenia okoliczności pojawienia się w X w. na ziemiach polskich pierwszych Żydów. Byli nimi żydowscy kupcy z zachodniej i południowej Europy, wśród nich Ibrahim ibn Jakub z kalifatu Kordoby, który w pozostawionej relacji z podróży po kontynencie jako pierwszy wspomniał o Polsce. Dalsza części galerii jest poświęcona m.in. pierwszemu żydowskiemu osadnictwu na ziemiach polskich. Na znajdującej się tutaj mapie zaznaczono ok. 100 polskich miast, w których w 1500 zamieszkiwali Żydzi (na mapie umieszczonej w kolejnej galerii, Paradisus Iudaeorum, liczba miejscowości, w których istniały gminy żydowskie, wynosi już 1200).
- Paradisus Iudaeorum (pol. Raj dla Żydów, 1569–1648) – galeria przedstawia losy Żydów na ziemiach polskich w okresie uznawanym za złoty wiek społeczności żydowskiej w Polsce. Narracja galerii koncentruje się na rozwoju życia intelektualnego i religijnego Żydów, ukształtowaniu się samorządności żydowskiej z Sejmem Czterech Ziem na czele oraz funkcjonowaniu Żydów z gospodarce latyfundialnej. Centralnym elementem tej galerii jest interaktywna makieta Krakowa i Kazimierza przybliżająca funkcjonowanie gminy żydowskiej w stolicy kraju. Przedstawiono również historię drukarstwa żydowskiego w Krakowie i Lublinie.
- Miasteczko (1648–1772) – w tej galerii pokazane zostały dzieje polskich Żydów od powstania Chmielnickiego do okresu rozbiorów na przykładzie typowego kresowego miasteczka, w którym ludność żydowska stanowiła znaczącą część mieszkańców. Miastem-inspiracją dla tej galerii była Żółkiew należąca do Jana III Sobieskiego. Jej centralnym elementem jest unikalna rekonstrukcja sklepienia drewnianej XVII-wiecznej synagogi z Gwoźdźca na Ukrainie, zniszczonej podczas I i II wojny światowej. Bajkowo kolorowe sklepienie zostało odtworzone dawnymi metodami (m.in. z wykorzystaniem naturalnych barwników) na podstawie czarno-białej ikonografii. Prace nad rekonstrukcją 30-tonowego dachu trwały 2 lata, a w projekcie brało udział blisko 400 wolontariuszy z całego świata. W galerii odtworzono także m.in. wnętrze żydowskiego domu, oberży oraz targ.
- Wyzwania nowoczesności (1772–1914) – w tej części wystawy został zaprezentowany okres zaborów, kiedy Żydzi dzielili los podzielonego pomiędzy Austrię, Prusy i Rosję państwa. Galerię otwiera sala z pustym fotelem tronowym polskiego króla (replika fotela znajdującego się w Sali Tronowej Zamku Królewskiego w Warszawie) naprzeciwko którego zawieszono wielkie portrety władców państw zaborczych: Franciszka II Habsburga, Fryderyka Wilhelma II Pruskiego i Katarzyny II Wielkiej. Dalej wystawa pokazuje jaką wielką rolę w rewolucji przemysłowej na ziemiach polskich odegrali żydowscy przedsiębiorcy, tacy jak Izrael Kalmanowicz Poznański w Łodzi. Potęgę żydowskich przemysłowców i burzliwy rozwój „Ziemi Obiecanej” symbolizuje kopia głównej bramy wjazdowej na teren fabryki Poznańskiego przy ul. Ogrodowej. Odtworzono tutaj także poczekalnię dworca kolejowego, symbolizującą rewolucję w przemieszczaniu się osób i transporcie towarów. Galeria przedstawia również jakim zmianom ulegały tradycyjne żydowskie obszary życia i obrzędy oraz jak powstawały nowe ruchy społeczne, religijne i polityczne. Symbolem integracji Żydów z chrześcijańską większością jest replika nieistniejącej Wielkiej Synagogi w Warszawie, w której do nabożeństw wprowadzono język polski. Okres ten to także pojawienie się nowoczesnego antysemityzmu, któremu polscy Żydzi musieli stawić czoła.
- Na żydowskiej ulicy (1918–1939) – galeria poświęcona okresowi II Rzeczypospolitej, uważanemu – pomimo wyzwań, przed jakimi stanęło młode państwo – za drugi złoty wiek w historii polskich Żydów. Inspiracją dla odtworzonego fragmentu ulicy z szyldami, brukiem i latarniami gazowymi była warszawska ulica Nalewki. Dwupoziomowa ekspozycja przybliża również żydowski film i teatr (m.in. znajduje się tutaj mała salka kinowa), życie literackie (warszawska kawiarnia Mała Ziemiańska), a także działalność polityczną Żydów w Polsce.
- Zagłada (1939–1945) – ta galeria ukazuje grozę Holocaustu, w wyniku którego śmierć poniosło ok. 90% z 3,3 miliona polskich Żydów. Dużo miejsca poświęcono w niej historii getta warszawskiego – największego z ok. 600 gett utworzonych przez Niemców na terenie okupowanej Polski. Wydarzenia z historii getta opatrzono umieszczonymi na ścianach cytatami m.in. z Dziennika Adama Czerniakowa i Kroniki getta warszawskiego Emanuela Ringelbluma. Wąskie przejście, a następnie schody z nazwami wysiedlanych ulic – od Siennej po Stawki – prowadzą w dół, na Umschlagplatz. W galerii przedstawiono także uczestników i decyzje konferencji w Wannsee, funkcjonowanie i ofiary niemieckich obozów zagłady utworzonych na terenie okupowanej Polski, a także różne reakcje Polaków na zagładę Żydów. Galeria ma dwa poziomy i jest przestrzennie największą galerią wystawy stałej. Jej konstrukcja, dobór oraz sposób przedstawienia zgromadzonych eksponatów ma wywoływać u zwiedzających poczucie ciasnoty, osaczenia i represyjności, które powtarzają się w relacjach Żydów stłoczonych w gettach. Fragment ekspozycji poświęcony obozom zagłady został wykonany z zardzewiałej blachy. Ze względu na trudną tematykę decyzję o zwiedzaniu tej galerii przez dzieci do lat 12 muzeum pozostawia ich rodzicom i opiekunom.
- Powojnie (od 1944) – ta galeria przedstawia okres od wyzwolenia Polski aż do dnia dzisiejszego. Początek ekspozycji pokazuje dylematy ocalałych z Holocaustu polskich Żydów: „zostać, czy wyjechać”? Większość wyemigrowała z kraju w pierwszych latach po wojnie przede wszystkim z powodu antysemityzmu i pogromów, m.in. w Kielcach, Krakowie i Rzeszowie. Ci, którzy zdecydowali się wtedy pozostać, zostali zmuszeni do wyjazdu w wyniku antysemickiej nagonki władz PRL w marcu 1968. Symbolem tamtych rozstań jest dworzec Warszawa Gdańska. Kolejną ważną datą jest rok 1989, kiedy rozpoczyna się trwające do dzisiaj odrodzenie niewielkiej, ale bardzo dynamicznej, społeczności żydowskiej.

Wystawa stała pokazuje, że historia polskich Żydów stanowi integralną część historii Polski, a historia narodu żydowskiego byłaby niepełna bez przedstawienia wydarzeń, które rozegrały się na ziemiach polskich. Wystawa nie koncentruje swego przekazu na Holokauście, lecz przedstawia wkład Żydów w rozwój polskiej kultury, nauki i gospodarki. Warszawska placówka ma być bowiem „muzeum życia” – ma przybliżać zwiedzającym, jak żyli i co robili Żydzi w Polsce.

W galeriach wystawy stałej znalazły się również elementy obrazujące sytuacje kryzysowe, konflikty oraz trudne aspekty współżycia Żydów i Polaków na przestrzeni wieków. Są to m.in. kopie obrazów z kościoła Nawrócenia św. Pawła Apostoła w Sandomierzu przedstawiających domniemany mord rytualny, informacje o roli Żydów w zarządzaniu systemem pańszczyźnianym w posiadłościach magnackich, wyzysku robotników przez żydowskich fabrykantów w Łodzi, pogromie w Jedwabnem, zdjęcie karuzeli na warszawskim placu Krasińskich opisanej przez Czesława Miłosza w wierszu Campo di Fiori oraz pokazanie udziału osób pochodzenia żydowskiego w stalinowskim aparacie terroru w Polsce po II wojnie światowej.

Nowoczesna ekspozycja ma charakter narracyjny – nie jest zorganizowana wokół zbiorów, lecz „prowadzi” zwiedzającego opowieścią o wydarzeniach. Opowiadają o nich ich świadkowie i uczestnicy, a współczesny komentarz został ograniczony do minimum. Zgodnie z koncepcją Barbary Kirshenblatt-Gimblett, zwiedzający zapoznając się z umieszczonymi na wystawie materiałami mogą samodzielnie dokonywać ocen i wyciągnąć własne wnioski.

Wystawa oddziałuje przez słowo, obraz i dźwięk. Zawiera 170 oryginalnych przedmiotów oraz 200 replik, modeli i faksymile, a także nagrania audio, zdjęcia, filmy i animacje komputerowe. Umieszczono tutaj ok. 200 stanowisk multimedialnych (w tym 73 interaktywne) oraz ok. 1200 lamp ledowych. Do budowy ścian działowych i antresoli zużyto 100 ton stali. Wystawa jest sterowana z trzech serwerowni, a łączna długość położonych kabli wyniosła ok. 200 km. System sterujący wystawą został stworzony przez zespół polskich programistów.

Wystawa stała została wykonana według wstępnej koncepcji firmy Event Communications (Wielka Brytania) przez polską firmę Nizio Design International (NDI). W skład zespołu NDI wchodzili graficy, architekci i historycy, a także ok. 100 wykonawców realizujących poszczególne elementy wystawy (m.in. malowidła w galerii Pierwsze spotkania, 120 gablot, 150 mebli oraz 5 tys. m² specjalnych tapet).

Wystawę może oglądać jednocześnie 500 osób. Szacunkowy czas zwiedzania to 2–3 godziny.

W październiku 2014 Muzeum Historii Żydów Polskich jako pierwsza placówka muzealna w Polsce udostępniło wystawę stałą oraz wirtualną wersję wybranych fragmentów wystawy czasowej towarzyszącej otwarciu wystawy stałej „Jak zrobić muzeum?” w Google Cultural Institute.


Muzeum ma realizować dwie funkcje: tradycyjnego muzeum i centrum kulturalno-edukacyjnego. Oprócz działalności muzealnej, skoncentrowanej wokół wystawy stałej oraz wystaw czasowych, Muzeum prowadzi organizuje m.in. wykłady, seminaria i panele dyskusyjne, spotkania z ludźmi sztuki i kultury, spotkania z ludźmi, którzy pamiętają czasy Holokaustu, ale także koncerty, przedstawienia teatralne i warsztaty dla dzieci. Organizuje i współorganizuje imprezy związane ze wspieraniem tolerancji i różnorodności.

Muzeum prowadzi także działania mające na celu tworzenie i udostępnianie zbiorów historii mówionej z okresu II wojny światowej, związanej z losami polskich Żydów, m.in. podpisało umowę z USC Shoah Foundation, która udostępniła polskiej placówce swoje zasoby zawierające kilkadziesiąt tysięcy relacji osób uratowanych z Zagłady.

Dzięki wsparciu finansowemu uzyskanemu z Norweskiego Mechanizmu Finansowego i EOG muzeum przeznaczy w latach 2013–2016 w sumie 3 mln euro (ok. 12 mln zł) na projekty edukacyjne, skierowane głównie do dzieci i młodzieży.

Placówka posiada bardzo niewielkie zbiory własnych judaików. Jego kolekcja rośnie głównie dzięki darom osób prywatnych, m.in. w latach 2009 i 2013 Muzeum otrzymało pamiątki po Irenie Sendlerowej (medal i dyplom Sprawiedliwy wśród Narodów Świata, honorowe obywatelstwo Izraela, honorowe obywatelstwo miasta Otwocka wraz z kluczem do bram miasta, medale, pamiątki, książki oraz listy, które Irena Sendlerowa przez wiele lat otrzymywała od młodzieży z całego świata).

Działalność muzeum wspiera kilkudziesięciu wolontariuszy.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Wojciech Kryński, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons