Kamienica została wzniesiona przed 1478 rokiem. W II połowie XVI wieku była przebudowywana. Kolejna przebudowa miała miejsce w 1688 roku. Kamienica uzyskała wówczas cechy barokowe. Pozostałością po tej przebudowie jest boniowany kamienny portal z zatartą datą "1688" i zwornikiem z dwiema skrzyżowanymi strzałami.

W 1866 roku decyzją rosyjskich władz budynek stał się własnością Skarbu Państwa. W 1869 roku kamienicę kupił na licytacji wędliniarz Franciszek Szpringer, który prowadził w niej sklep znany z wysokiej jakości kiełbas. Przeprowadzona przez niego przebudowa budynku zatarła historyczny wygląd elewacji.

W 1918 roku właścicielem kamienicy został Władysław Kościelski, poeta, wydawca i mecenas sztuki. W latach 1918–1921 kamienica została przebudowana według projektu Juliusza Nagórskiego zgodnie ze wskazówkami Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości. W czasie przebudowy m.in. zmieniono dach z dwuspadowego na czterospadowy z niewielkimi lukarnami i wysokimi kominami oraz dodano neorenesansowe kamienne obramienia okien pierwszego piętra. W południowej elewacji, w trakcie środkowym między skarpami przebito otwór drzwiowy nowej klatki schodowej. Bogaty wystrój uzyskały także oficyny. Od nazwiska nowych właścicieli kamienica zaczęła być nazywana kamienicą Kościelskich.

Po śmierci Władysława Kościelskiego (1933) budynek został przeznaczony na wynajem. Stał się oficjalną rezydencją ambasadorów, najpierw amerykańskiego, a potem rumuńskiego.

Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku częściowemu zniszczeniu uległ dach kamienicy, jednak w czasie okupacji niemieckiej uszkodzenia zostały usunięte. W czasie powstania warszawskiego w sierpniu 1944 roku kamienica przez kilka tygodni była umocnionym punktem oporu Polaków.

Kamienica została odbudowana w latach 1950–1953 z obniżeniem o jedną kondygnację i zmianą dachu, z przeznaczeniem na biura Kierownictwa Odbudowy Zamku Państwowego Przedsiębiorstwa Budowlanego Robót Konserwatorskich i Architektury Monumentalnej. Pod całą posesją znajdują się piwnice.

Kamienica była jednym z pierwszych odbudowanych i najwcześniej użytkowanych obiektów na Starym Mieście. W 1965 roku została wpisana do rejestru zabytków.