Pierwsza wzmianka o budynku znajdującym się w tym miejscu pochodzi z 1449 roku. Był on własnością warszawskich kuśnierzy Klekotów.
W latach 1579–1619 kamienica była w posiadaniu ówczesnego burmistrza Starej Warszawy – Franciszka Szeligi, który w 1619 roku sprzedał ją Gerardowi Kleinpoldtowi, a ten przebudował kamienicę, zmieniając jej układ na trzytraktowy. W rękach Kleinpoldtów kamienica pozostawała do początku XVIII wieku. W 1788 roku nastąpiła przebudowa dachu z pogrążonego na kalenicowy, w związku z czym zlikwidowano attykę i zastąpiono ją ścianką osłonową z charakterystycznym łukiem rozporowym.
W latach dwudziestych XX wieku została kupiona przez Polski Klub Literacki i Związek Zawodowy Literatów Polskich. W 1928 roku została ozdobiona polichromią.

W 1937 roku kamienica stała się własnością m.st. Warszawy z przeznaczeniem na Muzeum Dawnej Warszawy. Podczas prac remontowych i adaptacyjnych odkryto drewniane stropy polichromowane i wykonano nad nimi ogniotrwałe stropy żelbetowe, co uchroniło budynek przed zniszczeniem w czasie II wojny światowej.
Kamienica Kleinpoldowska była jedną z sześciu na Starym i Nowym Mieście i jedną z dwóch na Rynku po stronie Dekerta, które nie zostały spalone w czasie powstania warszawskiego.

Do najcenniejszych elementów wnętrza należą drewniane stropy z I połowy XVII wieku znajdujące się na pierwszym piętrze (kasetonowy z motywami gotyckimi od strony podwórza oraz belkowany z wczesnorenesansowymi i barokowymi od strony Rynku) oraz, wielki komin na sklepieniu przykrywającym sień. W 1965 roku kamienicę wpisano do rejestru zabytków.





Zdjęcie: Adrian Grycuk, CC BY-SA 3.0 PL , via Wikimedia Commons