Kamienica wchodzi w skład zabytkowego założenia urbanistycznego: Osi Stanisławowskiej.
Została wzniesiona w latach 1906-1908 dla Juliusza Ostrowskiego, w czasie wzmożonego ruchu budowlanego wzdłuż ul. Marszałkowskiej aż do placu Unii Lubelskiej - ówczesnej granicy miasta. Następnym właścicielem kamienicy był Adam Bromke. Kolejnym właścicielem był Kazimierz Jarocki, który w 1919 roku sprzedał ją Simie i Julianowi Owczyńskim.

Jedną z mieszkanek kamienicy była Zofia Nałkowska, która licznie przyjmowała w swoim mieszkaniu przyjaciół i znajomych. Intensywność życia towarzyskiego sprawiła, że w końcu musiała uregulować "godziny przyjęć". W tych okolicznościach powstał tzw. "Salon Nałkowskiej", w którym gromadzili się pisarze, politycy, artyści, intelektualiści i inne osoby publiczne. W październiku 1936 roku pisarka przeniosła się pod adres Podchorążych 101, gdzie spodziewała się większego spokoju do pracy twórczej. Wyliczenie w dzienniku znanych gości w kamienicy przy Marszałkowskiej zajęło pisarce niemal dwie strony.

Przed II Wojną Światową w lokalu nr. 2 (na I piętrze) funkcjonował gabinet lekarski Jana Aleksandra Bauera, gdzie lekarz mieszkał wraz z rodziną. Podczas okupacji niemieckiej, ich mieszkanie stało się lokalem konspiracyjnym znanym jako "Jak u mamy" lub "Kawiarenka", w którym w ciągu dnia pracowali generałowie Stefan „Grot” Rowecki i Michał Karaszewicz-Tokarzewski. W czasie Powstania Warszawskiego "Kawiarenka" straciła przydatność, ponieważ okupanci utrzymali się na tym odcinku do końca insurekcji.

1 lipca 1965 roku założenie urbanistyczne, do którego przynależy kamienica Juliusza Ostrowskiego - Oś Stanisławowska zostało wpisane do rejestru zabytków.
Z czasem kamienica pozbawiona została większości detalu, jednak 24 lipca 2012 roku wpisano ją do gminnej ewidencji zabytków m.st. Warszawy.


Budynek jest dwutraktowy, wraz z niemal identycznym domem przy ul. Szucha 3 stanowi układ jednopodwórzowy zamknięty.
Środkowe przęsła fasady pomiędzy I i III piętrem podkreśla prostokątny wykusz, który tworzą pary wąskich jednoskrzydłowych okien w ścianie czołowej oraz po jednym takim oknie w bocznych ścianach na każdym piętrze.
Wystający przed lico elewacji fragment budynku wieńczy murowana balustrada tarasu czwartego piętra z parą dwuskrzydłowych okien, powielonych także na wyższej kondygnacji.

Pozostałe osie powyżej parteru tworzą tego samego typu pojedyncze okna dwuskrzydłowe i rozczłonkowane są lizenami. Balkony znajdują się na II i VI osi pięter z wyjątkiem ostatniego. Ich metalowe balustrady z motywem uproszczonych giętych pędów roślin są jedynymi secesyjnymi elementami elewacji.
Parterową część tworzą 4 prostokątne witryny oraz otwór przejazdu bramnego w tym samym kształcie. Przejazd zdobią sztukaterie roślinno-geometryczne oraz żłobienia. Nad drzwiami dawnej stróżówki znajduje się supraporta.
W południowej ścianie szczytowej przy fasadzie widnieją inicjały: „J.O.".

Drzwi do klatki schodowej są dwuskrzydłowe i przeszklone w górnej partii. Po prawej stronie znajduje się szyb windy (powstały w późniejszym okresie), a po lewej schody wykończone beżowym, prążkowanym marmurem.

Na posadzce pięter i półpięter znajdują się ceramiczne płytki (wtórne), ale jedyna zachowana znajduje się na parterze.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Swatka Bratka / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)