Kamienicę zaprojektował Stefan Szyller na zlecenie przedsiębiorcy Izaaka Rothberga. Zrealizowana została w latach 1893-1894 w stylu neogotyckim z elementami gotycko-renesansowymi. Detale wzorowane były na krakowskim gotyku z XV-XVI wieku, razem z sąsiednimi domami nr. 68 i 72 wybudowanymi kilka lat później.

W trakcie okupacji niemieckiej pomiędzy domami nr. 66 i 68 istniało tajne przejście w murze, ukryte za szafą w jednym z mieszkań. Wykorzystywali je uciekinierzy z okolicznych łapanek hitlerowskich. W domu nr. 66 w ścianie zachował się ubytek w miejscu dawnego przejścia. Powstańcy Warszawscy w sierpniu 1944 zdobyli odcinek ul. Marszałkowskiej obejmujący budynek nr 66.

Kamienica przetrwała wojnę w dość dobrym stanie. Ślady pocisków pozostały na północnej ścianie, pokrytej winobluszczem.

W budynku funkcjonowała restauracja "Dziedzilia". W latach 90. XX wieku otworzyła się tu restauracja "Paris Texas", zastąpiona następnie klubokawiarnią "Śródmiejska" a w 2013 roku powstała restauracja "Secado".

Po 2000 roku kamienica przechodziła jedynie drobne remonty. Budynek wciąż nie jest podłączony do centralnego ogrzewania. W 2012 roku kamienicę wpisano do ewidencji zabytków. Temat zaniedbanej kamienicy powrócił w 2016 roku, kiedy stowarzyszenie "Miasto jest nasze" nagłośniło sprawę ciężkiego położenia materialnego Sabiny Rzeczkowskiej, mieszkanki kamienicy która uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim a po wojnie wraz z mężem Kazimierzem odbudowywała budynek. W 2020 roku kamienica wpisana została do rejestru zabytków. Budynek został wpisany jako budynek o nieprzekształconej bryle, z zachowanymi fragmentami wystroju zewnętrznego, unikatowym wystrojem przejazdu bramnego oraz licznymi oryginalnymi komponentami eklektycznego wystroju wnętrz.

Dawna lokatorka kamienicy i uczestniczka Powstania Warszawskiego - Adriana Kłosińska poinformowała, że w kamienicy w trakcie okupacji odbywały się spotkania konspiracyjne.


Konstrukcja budynku jest ceglana, na wapiennej zaprawie, ze stropami drewnianymi i ogniotrwałymi klatkami schodowymi. Elewacje zostały urozmaicone neogotyckimi szczytami schodkowymi, z których przetrwał południowy, od ul. Wilczej z oryginalnymi cyframi "18...94" i metalowy wiatrowskaz.

Frontową i boczną fasadę rozdziela ścięty narożnik, na którym na wysokości II i III piętra osadzono trójboczny wykusz. Pod wykuszem przetrwał oryginalny balkon z balustradą "„z betonu w formie triady ażurowych rozet, wypełnionych motywem rybich pęcherzy”. Przetrwały jeszcze trzy inne tego typu balkony, a ponadto dwa o eklektycznie kutej balustradzie metalowej.

Do dziś zachował się układ przejazdu bramnego, umieszczony w środkowej osi elewacji od ul. Marszałkowskiej. Trójprzęsłowa konstrukcja odznacza się bogatą dekoracją laskowania i portali obwiedzionych profilowanymi ramami, a zamkniętymi supraportami. Drewniane drzwi na główną klatkę schodową prezentują wysoki poziom stolarki. Wieńczy je ostrołukowe naświetle wypełnione gotyckim maswerkiem. Wystrój klatki głównej przetrwał. Posadzki składają się z białych płytek ceramicznych i terakotowych o wzorach liściastych. Schody i parapety marmurowe. Metaloplastyka balustrad poręczy cechuje się falistymi zwitkami w kształcie litery „S”. Zachowały się także dekoracje dwuskrzydłowych drzwi.

W klatce południowej schody są cementowe, posadzki ułożone z niebieskich, czerwonych i białych płytek ceramicznych na planie szachownicy w dwóch wariantach a balustrady poręczy wykute z kolistą manierą. Drzwi dekorowane są rombowymi nakładkami i motywami florystycznymi. W pozostałych czterech klatkach schodowych występują schody licowane drewnem oraz drewniane balustrady poręczy i podesty.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcie: Bruno Łomża / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)