Kamienia została wzniesiona dla Jana Sobierajskiego w latach 1893-1894. W 1895 roku przeszła na własność Włodzimierza i Felicji Domańskich. Zaprojektowana została jako trzykondygnacyjny budynek o dwóch dwutraktowych skrzydłach frontowych i jednotraktowej oficynie północnej. Skrzydło od strony placu Zbawiciela ma osiem a od strony ulicy Marszałkowskiej 7 osi. Na środkowej osi od ul. Marszałkowskiej znajduje się przejazd bramny. Budynek ma drewniane stropy i dwuspadowy dach.

Początkowo kamienica posiadała bogatą dekorację sztukatorską inspirowaną renesansem i barokiem. W latach 1938-1939 wszystkie detale architektoniczne zostały usunięte, zachowały się jedynie zdobienia parteru. Sztukaterie zostały zachowane także w bramie i we wnętrzu. W oknach klatek schodowych od strony podwórza, zachowały się oryginalne witraże.

W kamienicy mieszkał m.in. pediatra Zbigniew Laskowski, aresztowany w marcu 1943 roku i po brutalnym śledztwie wywieziony do Mauthausen-Gusen gdzie ratował m.in. radzieckich jeńców wojennych.

Podczas okupacji nauczycielka Jadwiga Świerczyńska ukrywała w swoim mieszkaniu w kamienicy żydowską dziewczynkę, przeszmuglowaną z getta warszawskiego - Wiktorię Śliwowską, późniejszą profesor historii i wieloletnią pracowniczkę Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk. Za ten czyn, Jadwiga Świerczyńska została w 1990 roku odznaczona medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Poczas powstania warszawskiego w kamienicy mieścił się m.in. posterunek kompanii kpt. Antoniego Kazimierza Dembowskiego „Lodeckiego” (batalion „Ruczaj”), utrzymany do końca walk. Działał tu także punkt opatrunkowy.

Podczas Wojny kamienica częściowo została spalona. Nie została jednak wysadzona - Niemcy wykorzystywali lokale na parterze jako magazyn na materiały budowlane, wykorzystywane do budowy bunkrów, mających bronić ruin Warszawy, w przypadku najazdu wojsk radzieckich.

W kamienicy od 1924 roku mieściła się (na parterze) polskie przedstawicielstwo amerykańskiej firmy Kempisty Company, specjalizująca się w naprawie i handlu maszynami do szycia. Oddział należał do Piotra Kempistego, prowadził go jego brat - Jan, a po nim, w 1928 roku funkcję tą objął jego zięć - Jan Raczyński. Podczas Wojny zakład został przejęty przez okupantów i wykonywał elementy oprzyrządowania dla Wehrmachtu, jednocześnie właściciel zakładu wykonywał drobne prace rusznikarskie dla Armii Krajowej. Po wyzwoleniu Jan Raczyński ponownie uruchomił zakład naprawy maszyn w dawnym lokalu. Firma działała pod tym adresem nieprzerwanie do końca lutego 2013 roku, po czym przeniosła się pod adres przy ul. Wspólnej 54a.

W latach 90. XX wieku usunięto grożące zawaleniem balkony. We wrześniu 2008 roku obiekt wpisano do ewidencji zabytków.





Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcie: Adrian Grycuk / CC BY-SA 3.0 PL (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/deed.en)