Jest to pięciopiętrowy, dom frontowy z trzema jednakowymi oficynami tworzącymi zamknięte podwórze.

Elewacja od strony ulicy Mokotowskiej została pokryta zdobieniami nawiązującymi do późnego klasycyzmu. Budynek jest płaski, jednak na przeciwległych jego końcach umieszczono pozorne wykusze i wnęki balkonowe na trzech górnych piętrach. Elewacja budynku jest podzielona na kilka części: dwupoziomowy cokół, wydzielone gzymsami drugie piętro, część trójpoziomową oraz attykowe zwieńczenie. Attyka nad wykuszami została podwyższona i ozdobiona płaskorzeźbami orłów z rozpostartymi skrzydłami i oplecionymi wieńcami. Trójkondygnacyjne kolumny między wykuszami są wykonane w stylu jońskim, charakteryzujący się wysokimi cokołami ze żłobionymi trzonami.

W najniższej kondygnacji budynku, tzw. przyziemiu, osadzono pięć dużych, prostokątnych witryn oraz bramę, połączoną po lewej stronie z wąskimi drzwiami dla pieszych. Na piętrach, po obu stronach, wstawiono szerokie okna trójskrzydłowe, gdzie indziej zaś dwuskrzydłowe. Okna otrzymało oszczędny wystrój. Wielki balkon, wsparty na belkach, został umieszczony na drugim piętrze.

Brama i drzwi to ażurowe, przeszklone odlewy, których powierzchnia dzieli się na kwadratowe pola obramowane ornamentem kandelabrowym.

Elewacja tylna łączy się ze skrzydłami oficyn, tworząc zamkniętą obudowę podwórza z ciągłym, wysokim pasem cokołu z okienkami piwnic i wysokim profilowanym gzymsem. W 1965 roku kamienicę wpisano do rejestru zabytków.






Zdjęcia: Manfred59, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons