Na początku XV wieku budynek znajdował się w posiadaniu Anny, żony Piotra Pielgrzyma, wójta dziedzicznego Starej Warszawy. Następnym właścicielem był ich syn - Andrzej Pielgrzym-Górczewski. W rękach Górczewskich kamienica pozostawała do 1501 roku, kiedy przeszła w posiadanie burmistrzowskiej rodziny Landekerów. Na początku XVI wieku była własnością rodziny Baryczków (do 1683 roku). Wówczas kamienica była najprawdopodobniej trzykondygnacyjna.

Na początku XVI wieku na tyłach działki wzniesiono murowany budynek gospodarczy.
Następnym właścicielem kamienicy była ormiańska rodzina kupiecka Minasowiczów (1683–1808). Pod koniec XVIII wieku w kamienicy znajdowała się fabryka skór Cadra.

Kolejnym posiadaczem nieruchomości była m.in. rodzina Szancerów (1888–1910), w 1911 roku kamienica została sprzedana przez Helenę z Szancerów Szteinbergod Towarzystwu Opieki nad Zabytkami Przeszłości.

W 1912 roku kamienica została odrestaurowana. Odsłonięto polichromowane belki stropowe, malowany fryz podstropowy z II połowy XVII wieku. W 1928 roku wykonano polichromię fasady.

W 1937 roku budynek przeszedł w ręce Gminy m.st. Warszawy. Zaplanowano w nim umieścić Muzeum Dawnej Warszawy.

W 1944 roku budynek został spalony. Zachowały się piwnice, mury wraz z attyką, sklepienia parteru oraz fragmenty detali fasady. Odbudowano ją w dwóch etapach: 1947–1950 i 1952–1953.

Obecnie znajduje się w niej Muzeum Warszawy oraz Archiwum Państwowe m.st. Warszawy.





Zdjęcie: Cybularny, CC BY 4.0 , via Wikimedia Commons