Dokładna data ukończenia budynku jest nieznana, jednakże wiele źródeł podaje datę 1903. Za autora projektu uznaje się Antoniego Jabłońskiego-Jasieńczyka. W czasach powstania, gmach Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej uchodził za luksusowy budynek szkolny, powstały przy wykorzystaniu innowacyjnych technik budowlanych.
Budynek pierwotnie posiadał wewnętrzny dziedziniec, skierowany w kierunku południowego-wschodu. Bryła gmachu to trójkondygnacyjne skrzydła wraz z łączącym je narożnym blokiem z obszerną strefą wejściową i klatką schodową.

Na zespół elementów architektonicznych zgodny z klasycznym schematem artykulacji fasady umieszczono motywy północnej secesji. Znormalizowane detale, dostarczane masowo na budowy, zamontowano na ścianach i obrzucono tynkiem, dzięki czemu imitowały formy kamienne. Płynność linii charakterystyczna dla secesji uwidoczniana została tylko w żeliwnej balustradzie, we wnętrzu budynku. Ornamentyka nawiązuje do architektury rosyjskiej początku XX wieku: arkada z archiwoltą, falisty szczyt budynku, koronujący gzyms.

Wieloletnie zmiany służące modernizacji budynku na stałe zmieniły wizerunek gmachu. Stale wzrastająca liczba studentów przyczyniła się do nadbudowy skrzydła od ul. Lwowskiej. W wyniku starzenia się budynku i braku przestrzeni w latach 60. dokonano ponownego podziału traktu rekreacyjnego na I i II piętrze zmieniając pierwotny układ korytarzy, wyznaczając pomieszczenia dla pracowników wydziału. Unowocześniono także wnętrza I piętra przez wprowadzenie antresoli dostępnych od pracowni naukowych. W latach 80. zmodernizowano audytoria. Ponad parterem dobudowano także przeszklony łącznik łączący gmach od ul. Lwowskiej i oficynę. Odbudowano dziedziniec wewnętrzny przywracając mu funkcje powojennej aranżacji Witolda Plapisa.

Pomimo wielu kontrowersji, w 1969 roku budynek został wpisany do rejestru zabytków.


Na półpiętrze głównej klatki schodowej umieszczony został fragment mozaiki ze zburzonego soboru św. Aleksandra Newskiego.
Na podwórzu, w miejscu śmierci Oskara Sosnowskiego znajduje się tablica pamiątkowa, odsłonięta w 1979 roku.








Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcia: Rainie (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/)