Znajduje się na trasie Szlaku Renesansu Lubelskiego.

Świątynia, pierwotnie późnogotycka, wybudowana w latach 1482-1484 i ufundowana przez Pawła Jasieńskiego, kasztelana sandomierskiego, zniszczona około połowy XVI wieku, została w 1575 roku odbudowana z fundacji prymasa Jakuba Uchańskiego, w stylu renesansu lubelskiego. Rozbudowana i całkowicie przebudowana w 1. ćwierci XVII wieku dzięki staraniom Mikołaja Daniłłowicza podskarbiego wielkiego koronnego (z tego czasu pochodzą nawa, kaplice i być może sklepienie prezbiterium), wykończony (m.in. dekoracja stiukowa) po 1625 roku dzięki staraniom syna Jana Mikołaja starosty chełmskiego, późniejszego podskarbiego wielkiego koronnego, zapewne przez muratora Jana Wolffa i najprawdopodobniej według projektu archidiecezjalnego zamojskiego Jana Jaroszewicza. Odnowiona po zniszczeniach w 1655 roku, konsekrowana w 1693 roku.

Budowla remontowana: zapewne około 1718 roku, po pożarze w 1809 roku, 1867 (m.in. zburzono attykę nad zakrystią i piętro nad portykiem zachodnim oraz zamalowano polichromię w prezbiterium), w 1901 roku według planów archidiecezjalnych Stanisława Czachórskiego (m.in. wymieniono hełmy na wieżyczkach), przed 1931 rokiem, 1951, 1975, 1966, 1975.

Jest to budowla jednonawowa posiadająca węższe od nawy, wydłużone, zamknięte trójbocznie prezbiterium. Fasada jest zwieńczona wysokim szczytem z niewielkimi wieżyczkami w narożnikach. Sklepienie kościoła jest pokryte dekoracja sztukatorską z motywami skrzydlatych głów aniołów oraz herbów Herbut, Korab, Radwan i Topór. Wewnątrz znajduje się bogato zdobiony nagrobek Pawła i Anny Uchańskich wykonany pod koniec XVI wieku, pochodzący z warsztatu Santi Gucciego.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Fallaner, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons