Była to siedziba miejscowych dziedziców, legitymujących się XVI-wieczną historią. Jego powstanie wiąże się z nazwiskiem Mielińskich, bowiem Aleksander Mieliński herbu Czele, dworzanin Zygmunta Augusta, dyplomata, sekretarz królewski, opat trzemeszeński, mianowany w 1557 roku przez Stefana Batorego na nowo utworzone biskupstwo wendeńskie w Inflantach "ojczyźnie kamienicę na kształt zameczku w 1582 roku zmurował". Dwór położony na wzgórzu – sztucznie usypanej platformie ziemnej – od wschodu otaczały mokradła, a od północy głęboka fosa. Grubość murów dochodzi do 150-160 cm.

Budynek lustracji opisano jako nadniszczony głównie w zachodniej części, ze szczytem i dwiema basztami. Około roku 1766 przebudowany został przez Józefa Rosena, który dobudował drugą kondygnację. Wzniesiono go prawdopodobnie jako gotycko-renesansowy, później przebudowany w formach barokowych. W 1921 roku dodano od frontu kolumnowy portyk, a na elewacji tylnej jest arkadowy podcień z balkonem. Przed 1939 rokiem otaczały go drzewa, krzewy, donice z kwiatami, arkadowy podjazd zdobiły pnącza. W parku ukryty był betonowy kort tenisowy, a nad jeziorem przystań wodna z łodziami i kajakami.

Za pałacem na dworskim podwórzu do dziś stoi spichrz z XVIII/XIX wieku.





Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Wojtekskalski, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons