Zbudowany pośrodku placu św. Katarzyny, będącego centralnym miejscem planowanej dzielnicy Wilhelmstadt w latach 1894-1897 wg projektu architekta Schönhalsa (z Departamentu Budownictwa Ministerstwa Wojny w Berlinie). Wezwanie świątyni wiąże się z kaplicą św. Katarzyny z XVII w. (rozebraną w 1814 roku), która stała w pobliżu. Jest to neogotycki, jednonawowy kościół z transeptem, o sklepieniu gwiaździstym. Początkowo ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki, do 1920 roku był kościołem garnizonowym Armii Pruskiej, a następnie Wojska Polskiego.

Posiada najwyższą w Toruniu wieżę o wysokości 86 m[1]. Liczył 1600 miejsc siedzących. W kościele znajdują się 35-głosowe organy z czasów budowy, a także rzeźby wykonane przez artystę Ignacego Zelka w latach 1924 i 1930 (nowy ołtarz główny). Ten sam rzeźbiarz jest autorem ołtarza polowego umieszczonego od zewnątrz od strony północnej. Wystrój malarski (w miejsce starszego) wykonał Kazimierz Mitera w 1929 roku. W ostatnich latach odbyły się prace remontowo-konserwatorskie, w wyniku których wyremontowany został dach świątyni, wieża, cztery tarcze zegarowe, a także elewacja południowa.

Niekiedy, w wyniku nieporozumienia, jako projektant kościoła pojawia się niejaki Teufel. W rzeczywistości był on właścicielem toruńskiej firmy budowlanej. W literaturze pojawił się w wyniku żartu autora jednego z wczesnych przewodników po mieście (gra słów; niem. Teufel – diabeł, jako budowniczy kościoła)[potrzebny przypis].

W 1981 roku obiekt wpisano do rejestru zabytków[2]. Figuruje on także w gminnej ewidencji zabytków (nr 5)[3].

15 sierpnia 2007 roku przed kościołem odsłonięto figurę Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej[4][5].





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Mateuszgdynia, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons