Opis
Zabytkowa główna budowla świecka toruńskiego Starego Miasta wzniesiona w XIII wieku w stylu gotyckim
Budynek powstawał etapami w ciągu XIII i XIV w., przebudowany w XVII w. i odbudowany po zniszczeniach w XVIII w., jeden z najznakomitszych przykładów średniowiecznej architektury mieszczańskiej w środkowej Europie, główna siedziba Muzeum Okręgowego w Toruniu. Ratusz znajduje się na terenie Zespołu Staromiejskiego, na Rynku Staromiejskim.
Pierwotna zabudowa śródrynkowa narastała stopniowo w czasie XIII i XIV w. Dom kupiecki mieszczący sukiennice (domus forensis) został wzniesiony prawdopodobnie na miejscu obecnego zachodniego skrzydła na podstawie przywileju mistrza pruskiego Gerharda von Hirzberga z kwietnia 1259 roku. Z 1274 roku pochodzi następny przywilej na budowę wieży oraz kramów i ław chlebowych, na miejscu dzisiejszego wschodniego skrzydła ratusza. Według rekonstrukcji Eugeniusza Gąsiorowskiego w końcu XIII wieku zabudowa Rynku Staromiejskiego składała się z dwóch wydłużonych, równoległych budynków. Od zachodu znajdował się piętrowy dom kupiecki (sukiennic), a od wschodu budynek mieszczący kramy i ławy chlebowe. Ściany szczytowe obu budynków były połączone murami kurtynowymi, a do ław i kramów chlebowych przylegała od południa wieża, nadbudowana o dwie kondygnacje w 1385 roku i zachowana w tej formie do dzisiaj.
Obecny kształt ratusz zawdzięcza głównie szeroko zakrojonej inwestycji budowlanej zapoczątkowanej w 1391 roku, prowadzonej w stylu gotyckim. Nie jest znane nazwisko budowniczego Ratusza. Zdaniem niemieckiego historyka Arthura Semraua, budowniczym Ratusza był mistrz Andris (Andrzej), budowniczy miejski Torunia w latach 1393–1419. Przywilej budowlany wystawił wielki mistrz Konrad von Wallenrode w 1393 roku (dokument wystawiono już w czasie trwania budowy). Nieznana jest data zakończenia budowy Ratusza. Prawdopodobnie inwestycja zakończyła się przed 1399 rokiem. Wyburzono wówczas stare budynki handlowe, pozostawiając jedynie wieżę, i dokonano połączenia funkcji administracyjnych, handlowych i sądowniczych w jednym budynku, co było rozwiązaniem unikalnym w ówczesnej Europie. Ratusz zyskał formę czteroskrzydłowego budynku na planie prostokąta o wymiarach 43,7 x 52,4 m, z wewnętrznym dziedzińcem dostępnym z przez cztery przelotowe bramy znajdujące się pośrodku każdego ze skrzydeł. Wieża została zbudowana na wzór flandryjskich wież beffroi. W 1593 roku wieża została przykryta wysokim gotyckim hełmem, stanowiącym charakterystyczny element dawnej panoramy miasta.
Manierystyczna przebudowa w latach 1602–1605, z inicjatywy burmistrza Henryka Strobanda i według projektu Antoniego van Obberghena polegała na podwyższeniu gmachu o jedno piętro. Nie zatarła ona gotyckiego charakteru ratusza, gdyż architekt przedłużając gotyckie wnęki zakończył je ostrymi łukami, wprowadziła natomiast elementy znane z architektury Gdańska – narożne nadwieszone wieżyczki i szczyty o niderlandyzującej dekoracji pośrodku każdego ze skrzydeł.
W roku 1703 w czasie oblężenia miasta przez wojska szwedzkie doszło do poważnego pożaru ratusza. W jego wyniku uległ zniszczeniu prawie cały wystrój wnętrz, zawaliły się szczyty, a budynek do 1722 roku pozostawał bez dachu. W latach 1722–1728 i 1735–1738 dokonano odbudowy. Istniały również projekty z lat 1735–1736 przebudowy całego ratusza w stylu późnobarokowym. Projekty przypisano Janowi Baptyście Cocchiemu. W 1869 roku barokowy ryzalit zastąpiono zachowanym do dzisiaj neogotyckim. W XIX wieku dokonano również przebudowy niektórych wnętrz.
W latach 1957–1964 przeprowadzono generalny remont i adaptację na potrzeby muzeum. Do najważniejszych prac należało wzmocnienie murów i sklepień, przywrócenie wnętrzom dawnego wyglądu przez wyburzenie ścian działowych z XIX w., odsłonięcie niektórych średniowiecznych elementów architektonicznych, zamurowanych w późniejszym czasie. Zastąpiono wtedy również drewnianą więźbę dachową z XVIII w. nową wykonaną z elementów stalowych.
W latach 2003-2005 prowadzone były prace restauracyjne, w wyniku których dawny blask przywrócono wieży (odtworzono maswerkowe dekoracje malarskie, wyremontowano taras widokowy i zegar), wszystkim elewacjom (w tym także elewacjom wewnętrznym dziedzińca), czterem wieżyczkom narożnym oraz wyremontowano dach i wykonano iluminację budynku.
Ratusz Staromiejski jest położony blisko środka rynku, nieco przesunięty w kierunku wschodnim. W planie jest prostokątem o wymiarach 43,7 x 52,4 m, z wewnętrznym dziedzińcem. U zbiegu skrzydeł południowego i wschodniego wznosi się czworoboczna wieża w typie flandryjskich wież strażniczych (beffroi). Wszystkie skrzydła i dziedziniec są podpiwniczone. Sklepienia piwnic pod skrzydłem wschodnim wspierają się na masywnych kamiennych kolumnach. Artykulacja wszystkich elewacji (w tym również od strony dziedzińca) jest ujednolicona i składa się z wysokich, wąskich wnęk o silnie oprofilowanych narożach zamkniętych spłaszczonym łukiem ostrym, przechodzących przez całą wysokość budynku. Naroża są zaakcentowane nadwieszonymi ośmiobocznymi wieżyczkami o dwóch kondygnacjach, na osiach skrzydeł znajdują się wystawki ze skromnymi barokowymi szczytami, z pozostałościami dekoracji manierystycznej.
Na parterze w skrzydle wschodnim mieściły się tzw. „kramy bogate” i ławy chlebowe, a w skrzydle zachodnim sukiennice. W północno-zachodnim narożu prawdopodobnie mieściło się pomieszczenie dawnej wagi miejskiej, w skrzydle północnym znajduje się dawna sala sądowa. Większość pomieszczeń na parterze jest sklepiona – ławy chlebowe krzyżowo-żebrowo, sukiennice, waga i sala sądowa trójpodporowo. Zewnętrzne trakty każdego ze skrzydeł Ratusza (zarówno od strony Rynku, jak i dziedzińca) zajmowały rzędy małych bud handlowych, wbudowanych do środka, pierwotnie otwartych tylko na zewnątrz i niemających połączenia z pozostałymi pomieszczeniami parteru. Wymusiło to specyficzny sposób oświetlenia pomieszczeń znajdujących się pośrodku skrzydeł (ław chlebowych, sukiennic i pozostałych) za pomocą okien umieszczonych ponad sklepieniami bud handlowych.
Pierwsze piętro służyło celom reprezentacyjnym oraz mieściło Salę Radziecka, miejsce posiedzeń Rady Miejskiej. Bogata dekoracja tej sali z lat 1602–1603, zniszczona w pożarze w 1703 roku, składała się z boazerii ściennych z malowidłami gdańskiego malarza Antona Mōllera oraz z malowidła na stropie. Największym pomieszczeniem na piętrze jest Wielka Sala Mieszczańska była miejscem ważnych wydarzeń miejskich, podejmowano w niej królów, odbywały się tutaj również sejmy i sejmiki Stanów Prus Królewskich. W 1645 roku zorganizowano w niej rozmowy między protestantami a katolikami, znane jako Colloquium charitativum. W narożniku północno-wschodnim mieści się Sala Królewska, w której 17 czerwca 1501 roku zmarł król Jan Olbracht. Na piętrze zachowało się wiele portali i drzwi drewnianych pochodzących z czasu odbudowy w XVIII w., zdobionych intarsjami (np. drzwi do Sali Radzieckiej z 1735 roku z postaciami Minerwy i Apollina, do Sali Królewskiej z 1767 roku z postacią Stanisława Augusta Poniatowskiego).
Drugie piętro, dodane w latach 1602–1603 służyło jako zbrojownia i biblioteka.
Obecnie w ratuszu mieści się główny oddział Muzeum Okręgowego. W muzeum znajduje się m.in.: Galeria Sztuki Gotyckiej ze zbiorami unikatowych witraży z XIV wieku, ekspozycja przedstawiające dzieje Torunia i rzemiosła artystycznego z lat 1233–1793, Sala Mieszczańska z galerią portretów toruńskich mieszczan, Sala Królewska z najstarszym w Polsce Pocztem Królów Polskich, wystawa Mennica i monety toruńskie 1233/1238–1765, zbiory biżuterii ze Skrwilna. Ponadto w muzeum znajduje się Galeria malarstwa polskiego od poł. XVIII w. do 2010 roku. W zbiorach znajdują się obrazy m.in: Jana Matejki, Wojciecha Gersonia, Jacka Malczewskiego, Juliana Fałata, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Andrzeja Wróblewskiego czy Zdzisława Beksińskiego.
Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Lestat (Jan Mehlich), CC BY-SA 2.5 , via Wikimedia Commons
Pierwotna zabudowa śródrynkowa narastała stopniowo w czasie XIII i XIV w. Dom kupiecki mieszczący sukiennice (domus forensis) został wzniesiony prawdopodobnie na miejscu obecnego zachodniego skrzydła na podstawie przywileju mistrza pruskiego Gerharda von Hirzberga z kwietnia 1259 roku. Z 1274 roku pochodzi następny przywilej na budowę wieży oraz kramów i ław chlebowych, na miejscu dzisiejszego wschodniego skrzydła ratusza. Według rekonstrukcji Eugeniusza Gąsiorowskiego w końcu XIII wieku zabudowa Rynku Staromiejskiego składała się z dwóch wydłużonych, równoległych budynków. Od zachodu znajdował się piętrowy dom kupiecki (sukiennic), a od wschodu budynek mieszczący kramy i ławy chlebowe. Ściany szczytowe obu budynków były połączone murami kurtynowymi, a do ław i kramów chlebowych przylegała od południa wieża, nadbudowana o dwie kondygnacje w 1385 roku i zachowana w tej formie do dzisiaj.
Obecny kształt ratusz zawdzięcza głównie szeroko zakrojonej inwestycji budowlanej zapoczątkowanej w 1391 roku, prowadzonej w stylu gotyckim. Nie jest znane nazwisko budowniczego Ratusza. Zdaniem niemieckiego historyka Arthura Semraua, budowniczym Ratusza był mistrz Andris (Andrzej), budowniczy miejski Torunia w latach 1393–1419. Przywilej budowlany wystawił wielki mistrz Konrad von Wallenrode w 1393 roku (dokument wystawiono już w czasie trwania budowy). Nieznana jest data zakończenia budowy Ratusza. Prawdopodobnie inwestycja zakończyła się przed 1399 rokiem. Wyburzono wówczas stare budynki handlowe, pozostawiając jedynie wieżę, i dokonano połączenia funkcji administracyjnych, handlowych i sądowniczych w jednym budynku, co było rozwiązaniem unikalnym w ówczesnej Europie. Ratusz zyskał formę czteroskrzydłowego budynku na planie prostokąta o wymiarach 43,7 x 52,4 m, z wewnętrznym dziedzińcem dostępnym z przez cztery przelotowe bramy znajdujące się pośrodku każdego ze skrzydeł. Wieża została zbudowana na wzór flandryjskich wież beffroi. W 1593 roku wieża została przykryta wysokim gotyckim hełmem, stanowiącym charakterystyczny element dawnej panoramy miasta.
Manierystyczna przebudowa w latach 1602–1605, z inicjatywy burmistrza Henryka Strobanda i według projektu Antoniego van Obberghena polegała na podwyższeniu gmachu o jedno piętro. Nie zatarła ona gotyckiego charakteru ratusza, gdyż architekt przedłużając gotyckie wnęki zakończył je ostrymi łukami, wprowadziła natomiast elementy znane z architektury Gdańska – narożne nadwieszone wieżyczki i szczyty o niderlandyzującej dekoracji pośrodku każdego ze skrzydeł.
W roku 1703 w czasie oblężenia miasta przez wojska szwedzkie doszło do poważnego pożaru ratusza. W jego wyniku uległ zniszczeniu prawie cały wystrój wnętrz, zawaliły się szczyty, a budynek do 1722 roku pozostawał bez dachu. W latach 1722–1728 i 1735–1738 dokonano odbudowy. Istniały również projekty z lat 1735–1736 przebudowy całego ratusza w stylu późnobarokowym. Projekty przypisano Janowi Baptyście Cocchiemu. W 1869 roku barokowy ryzalit zastąpiono zachowanym do dzisiaj neogotyckim. W XIX wieku dokonano również przebudowy niektórych wnętrz.
W latach 1957–1964 przeprowadzono generalny remont i adaptację na potrzeby muzeum. Do najważniejszych prac należało wzmocnienie murów i sklepień, przywrócenie wnętrzom dawnego wyglądu przez wyburzenie ścian działowych z XIX w., odsłonięcie niektórych średniowiecznych elementów architektonicznych, zamurowanych w późniejszym czasie. Zastąpiono wtedy również drewnianą więźbę dachową z XVIII w. nową wykonaną z elementów stalowych.
W latach 2003-2005 prowadzone były prace restauracyjne, w wyniku których dawny blask przywrócono wieży (odtworzono maswerkowe dekoracje malarskie, wyremontowano taras widokowy i zegar), wszystkim elewacjom (w tym także elewacjom wewnętrznym dziedzińca), czterem wieżyczkom narożnym oraz wyremontowano dach i wykonano iluminację budynku.
Ratusz Staromiejski jest położony blisko środka rynku, nieco przesunięty w kierunku wschodnim. W planie jest prostokątem o wymiarach 43,7 x 52,4 m, z wewnętrznym dziedzińcem. U zbiegu skrzydeł południowego i wschodniego wznosi się czworoboczna wieża w typie flandryjskich wież strażniczych (beffroi). Wszystkie skrzydła i dziedziniec są podpiwniczone. Sklepienia piwnic pod skrzydłem wschodnim wspierają się na masywnych kamiennych kolumnach. Artykulacja wszystkich elewacji (w tym również od strony dziedzińca) jest ujednolicona i składa się z wysokich, wąskich wnęk o silnie oprofilowanych narożach zamkniętych spłaszczonym łukiem ostrym, przechodzących przez całą wysokość budynku. Naroża są zaakcentowane nadwieszonymi ośmiobocznymi wieżyczkami o dwóch kondygnacjach, na osiach skrzydeł znajdują się wystawki ze skromnymi barokowymi szczytami, z pozostałościami dekoracji manierystycznej.
Na parterze w skrzydle wschodnim mieściły się tzw. „kramy bogate” i ławy chlebowe, a w skrzydle zachodnim sukiennice. W północno-zachodnim narożu prawdopodobnie mieściło się pomieszczenie dawnej wagi miejskiej, w skrzydle północnym znajduje się dawna sala sądowa. Większość pomieszczeń na parterze jest sklepiona – ławy chlebowe krzyżowo-żebrowo, sukiennice, waga i sala sądowa trójpodporowo. Zewnętrzne trakty każdego ze skrzydeł Ratusza (zarówno od strony Rynku, jak i dziedzińca) zajmowały rzędy małych bud handlowych, wbudowanych do środka, pierwotnie otwartych tylko na zewnątrz i niemających połączenia z pozostałymi pomieszczeniami parteru. Wymusiło to specyficzny sposób oświetlenia pomieszczeń znajdujących się pośrodku skrzydeł (ław chlebowych, sukiennic i pozostałych) za pomocą okien umieszczonych ponad sklepieniami bud handlowych.
Pierwsze piętro służyło celom reprezentacyjnym oraz mieściło Salę Radziecka, miejsce posiedzeń Rady Miejskiej. Bogata dekoracja tej sali z lat 1602–1603, zniszczona w pożarze w 1703 roku, składała się z boazerii ściennych z malowidłami gdańskiego malarza Antona Mōllera oraz z malowidła na stropie. Największym pomieszczeniem na piętrze jest Wielka Sala Mieszczańska była miejscem ważnych wydarzeń miejskich, podejmowano w niej królów, odbywały się tutaj również sejmy i sejmiki Stanów Prus Królewskich. W 1645 roku zorganizowano w niej rozmowy między protestantami a katolikami, znane jako Colloquium charitativum. W narożniku północno-wschodnim mieści się Sala Królewska, w której 17 czerwca 1501 roku zmarł król Jan Olbracht. Na piętrze zachowało się wiele portali i drzwi drewnianych pochodzących z czasu odbudowy w XVIII w., zdobionych intarsjami (np. drzwi do Sali Radzieckiej z 1735 roku z postaciami Minerwy i Apollina, do Sali Królewskiej z 1767 roku z postacią Stanisława Augusta Poniatowskiego).
Drugie piętro, dodane w latach 1602–1603 służyło jako zbrojownia i biblioteka.
Obecnie w ratuszu mieści się główny oddział Muzeum Okręgowego. W muzeum znajduje się m.in.: Galeria Sztuki Gotyckiej ze zbiorami unikatowych witraży z XIV wieku, ekspozycja przedstawiające dzieje Torunia i rzemiosła artystycznego z lat 1233–1793, Sala Mieszczańska z galerią portretów toruńskich mieszczan, Sala Królewska z najstarszym w Polsce Pocztem Królów Polskich, wystawa Mennica i monety toruńskie 1233/1238–1765, zbiory biżuterii ze Skrwilna. Ponadto w muzeum znajduje się Galeria malarstwa polskiego od poł. XVIII w. do 2010 roku. W zbiorach znajdują się obrazy m.in: Jana Matejki, Wojciecha Gersonia, Jacka Malczewskiego, Juliana Fałata, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Andrzeja Wróblewskiego czy Zdzisława Beksińskiego.
Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Lestat (Jan Mehlich), CC BY-SA 2.5 , via Wikimedia Commons
Lokalizacja
Toruń, kujawsko-pomorskie
Rynek Staromiejski 1
Rynek Staromiejski 1