Kamienica została wybudowana w drugiej połowie XIII wieku. W okresie gotyku kilka razy przebudowywano ją, zmieniała także właścicieli. Jednym z nich był wychowawca synów Kazimierza Jagiellończyka, poeta i humanista Filippo Buonaccorsi (1437-1496), zwany Kallimachem. Następną przebudowę kamienica przebyła w drugiej połowie XVI w. Została wówczas podwyższona o drugie piętro, otrzymując zachowany do dziś charakterystyczny dla ówczesnych kamienic mieszczańskich kilkukondygnacyjny układ przestrzenny łączący funkcje mieszkalne i handlowo-magazynowe. Powstały wtedy galeryjki w środkowym trakcie pięter, a także polichromowany strop w tylnym trakcie parteru. Z ok. 1630-40 pochodzi strop na pierwszym, a z ok. 1620 roku na drugim piętrze (przeniesiony z kamienicy przy Rynku Staromiejskim 24).

Pod koniec XVII w. nowy właściciel - rajca staromiejski Jan Jerzy Zöbner, nadał kamienicy barokowy wystrój. Otrzymała wtedy barokową formę zewnętrzną z bogato zdobionym portalem. Fasadę ozdobiono dekoracją z motywami kwiatów i owoców, wykonaną w stiuku. W sieni znajdują się kręcone schody typu gdańskiego, których strzegą figura Minerwy i lew trzymający tarczę.

Na początku XIX wieku salę pierwszego piętra ozdobiono klasycystyczną polichromią z namalowaną iluzjonistycznie kolumnadą w porządku jońskim oraz pseudokasetonami na suficie. Dziś dzięki toruńskim konserwatorom możemy oglądać rekonstrukcję tej polichromii. W drugiej poł. XIX w., podczas następnej przebudowy kamienicy, w miejscu komina umieszczono drugie kręcone schody - tym razem żeliwne.

Od 1970 roku w kamienicy znajduje się Muzeum Sztuki Dalekiego Wschodu.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Tomasz Barc, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons