Muzeum obejmuje swym zasięgiem teren całego kraju, prezentuje aktualny stan zasobu polskiego instrumentu ludowego. Zajmuje się procesami budowy instrumentów, ich twórcami i gromadzeniem ludowych instrumentów ludowych. W swoich zbiorach posiada 2000 eksponatów a wśród nich znajdują się rzadkie, od dawna niespotykane w praktyce muzycznej instrumenty takie jak: suki biłgorajskie, oktawki, liry korbowe, skrzypice polskie. Do najstarszych obiektów należą:
- złóbcoki (1705),
- basy kaliskie i mazowieckie (XVIII w.),
- tarapata (XIX w.), bębny - kotły (XVI/XVII w.),
- bębenki (XVIII w. i XIX w.).

Do najciekawszych zaś:
- duża kolekcja instrumentów glinianych, fujarek, cymbałów, skrzypiec i piszczałek oraz instrumentów dudowych,
- największy zbiór harmonii różnych typów.

Na ekspozycji stałej zobaczyć można blisko 200 obiektów, od najprostszych - kory czy listków, pióra czy gwizdków ze słomy do instrumentów o większym stopniu zaawansowania - skrzypiec, harmonii czy dud. Ekspozycja stała „Polskie kapele i ludowe instrumenty muzyczne” ukazuje stan polskiego instrumentarium ludowego. Składa się z dwóch części:
- podstawowe typy kapel najbardziej charakterystyczne dla polskiej muzyki ludowej (koźlarska z pogranicza Ziemi Zbąszyńskiej i Lubuskiej, kapela szamotulska, kapela łowicka, kapela rzeszowska, "muzyka” góralska z Podhala.
- instrumenty, popularne niegdyś wśród ludności wiejskiej. Podczas zwiedzania ekspozycji można wysłuchać dokumentalnych nagrań prezentowanych instrumentów.





Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcie: ZofRadw [CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)]