Obecna budowla została wzniesiona w latach 1833-1839 i konsekrowana została przez biskupa tarnowskiego, Józefa Wojtarowicza w 1842 roku. Podczas pierwszej wojny światowej, w 1914 roku uległy zniszczeniu wieża oraz wieżyczka na sygnaturkę. W 1915 roku świątynia została prowizorycznie odbudowana, a przy odbudowie pracował wówczas czynny cieśla Paweł Wieczorek. W latach 1924-1926 świątynia została przebudowana i rozbudowana według projektu architekta Zdzisława Mączeńskiego. Powstały wówczas kaplice boczne, wieża została odbudowana i została przekształcona fasada. W latach 1962-1963 zostały podwyższone dachy świątyni i odbudowana została wieżyczkę na sygnaturkę według projektu architekta Antoniego Mazura.

Oryginalnie świątynia nosiła cechy stylu klasycystycznego, nawiązującego do tzw. stylu "józefińskiego", po przebudowie uzyskała częściowo cechy stylu neobarokowego. Jest to budowla murowana z cegły i otynkowana. Kościół jest jednonawowy, posiada prezbiterium zamknięte półkoliście, po bokach którego są umieszczone dobudówki zakrystyjne. Przy nawie od strony południowej i północnej znajdują się kwadratowe kaplice, nakryte kopułami z latarniami, natomiast od strony zachodniej jest umieszczona wtopiona w korpus neobarokowa wieża z latarnią. Elewacja frontowa jest rozczłonkowana pilastrami podtrzymującymi gzyms i belkowanie. W niszach z lewej i prawej strony wejścia znajdują się figury świętych Piotra i Pawła. Budowla nakryta jest dachami dwuspadowymi, nad nawą znajduje się wieżyczką na sygnaturkę z latarnią o cechach barokowych. Wnętrze nakrywają sklepienia żaglaste oparte na gurtach. Polichromia o charakterze figuralnym i ornamentalnym została wykonana w 1966 roku przez Wacława Taranczewskiego.





Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Zygmunt Put Zetpe0202, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons