Pokryte zwartym lasem mieszanym sosnowo-dębowym, jedynie stoki północne i wschodnie częściowo trawiaste z kępami drzew i krzewów. Popularny obszar turystyczny i rekreacyjny dla mieszkańców Szczecina.

Turystyka i historia:
- Polana Słoneczna (Patelnia) - Teren przy północnym zboczu od ul.Letniskowej, zagospodarowany turystycznie - wiaty, ławki i miejsca na ognisko. Poniżej linia kolejowa Szczecin Główny - Szczecin Dąbie.
- Ruiny Wieży Baresela - Nieistniejąca wieża widokowa o wysokości 32 metrów, wybudowana z cegły, ukończona w 1904r. Jej fundatorem był Johannes Baresel – mieszkaniec Zdrojów, wieloletni działacz i urzędnik gminny, uczestnik wojny francusko – pruskiej z 1870 roku. Współtwórcą projektu był F. Seefeldt, ówczesny Przewodniczący Gminy. Wejście na wieżę kosztowało 5 fenigów, co było symboliczną opłatą przeznaczoną na konserwację budowli. Przy dobrej widoczności można było dostrzec Stargard i Goleniów. Wewnątrz było stosunkowo ciasno, dlatego wchodzono i schodzono grupami po 5 osób. Tuż przed nią znajdowała się restauracja Finkenwalder Höhe (tzw. Leśna Restauracja), powstała pod koniec XIX wieku. J. Baresel pozostał właścicielem wieży do swojej śmierci w 1926 roku, zaś jej zarządcami była w tym czasie rodzina Liebrenz. Na mocy umowy, po śmierci fundatora, wieża przeszła w ręce gminy. Podczas II wojny światowej wieża została wykorzystana do celów militarnych. Znajdował się tu punkt obserwacyjny, którym dowodził nauczyciel Lettow. W 1945 roku obok wieży stacjonowała bateria przeciwlotnicza, a żołnierze mieszkali w domu zarządcy. W marcu 1945 roku wieża została wysadzona przez wycofujący się Wehrmacht, aby nie stanowiła idealnego punktu obserwacyjnego dla Sowietów. Obecnie zachowały się ruiny fundamentów wieży i restauracji oraz okazałe schody, którymi można wejść na taras widokowy z ograniczoną panoramą lewobrzeżnego Szczecina. W pobliżu wejścia do wieży, w połowie XIX wieku, posadzono kilkanaście dębów zwanych Dębami Książęcym, które obecnie osiągnęły imponujące rozmiary.
- Skórcze Doły - Liczne wyrobiska dawnej kopalni kredy. Obecnie zarastające rzadkim lasem. Powyżej, przy głównym wierzchołku Skórczej Góry, punkt widokowy na prawobrzeżny Szczecin (obecnie mocno zasłonięty przez drzewostan).


Legenda miejscowa głosi, że na wierzchołku pagórka zamordowano świętobliwego starca, który po obrabowaniu został przez mordercę pochowany wraz z narzędziem mordu (szczypce kowalskie) w ogródku przy swoim domu. Szczypce jednak wyszły z grobu i tkwiąc na powierzchni, ujawniły sprawcę. Podobno pokazywano je w Zdrojach w jednym z domów przy obecnej ul. Osiedleńczej jeszcze w 1925 r.


Kiedy pośrodku niezamieszkałej Puszczy Bukowej wybudowano pierwszy kościół w Kołowie, diabeł zawziął się, aby go zniszczyć i nadal niepodzielnie panować nad lasami. Gdy wszystkie jego sztuczki zawiodły, wszedł na Skórczą Górę i cisnął kamieniem w kościół. Może w swej zajadłości źle wymierzył, może głaz okazał się cięższy niż przypuszczał, ponieważ straszliwy pocisk upadł o wiele za blisko, gdzie leży do dziś nieopodal Szwedzkiego Młyna i zwany jest Omszałym Głazem lub Diabelskim Kamieniem.

Opis skopiowano z wikipedii.