Zgodnie z założeniami wieże ciśnień miały być ozdobą miast i podkreślać ich prestiż. Tak też jest w przypadku szamotulskiej wieży ciśnień. Firma Heinricha Schevena z Düsseldorfu jako wykonawca wielu obiektów wodnych (wież, systemów kanalizacji i wodociągów) stworzyła własny styl w tym zakresie – wieża o konstrukcji cylindrycznej, bęben wieży wystaje poza zarys trzonu co stanowi architektoniczne nawiązanie do średniowiecznych i barokowych budowli warownych. W przypadku szamotulskiej wieży występują liczne nawiązania do baroku i stylu romańskiego. Podstawa wieży z cegły i kamienia wykonana na planie ośmiokąta. Monumentalizm budowli ma podkreślać zastosowane dekoracyjne wyeksponowanie kamienia podkreślającego jego układ – boniowanie. W podstawie wieży dwa okna i portal neobarokowy z drzwiami wejściowymi, kamiennym gankiem oraz barokowymi ornamentami roślinnymi (podobne na pierwszym poziomie trzonu). Nad cokołem niewielki ośmiopolowy daszek pokryty dachówką ceramiczną. Od tego momentu wieża zmienia kształt na walcowaty, zwężany ku górze. W trzonie wieży mały balkon oparty na wspornikach z kamienia (na wysokości 2 piętra). Okna w trzonie wieży neoromańskie i neogotyckie. Trzon wieży zwieńczono bębnem, w którym na wysokości około 36 metrów znajdował się stalowy zbiornik na wodę Barkhausen o pojemności 150 m³. Okna w bębnie prostokątne – neobarokowe, pomiędzy którymi pilastry. Dach bębna zwieńczony ośmiokątną neobarokową latarnią z metalową iglicą. Podczas remontu w latach 90. zlikwidowano cztery lukarny w dachu. Równolegle z wieżą zbudowano budynek filtrów, pompownię wody czystej oraz dwa zbiorniki.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Majkel25, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons