Cmentarzysko powstało w l. 70. i 80. n.e., a więc w czasie początków kultury typowej dla Gotów i Gepidów na Pomorzu. Bliżej nieokreślone przekształcenia doprowadziły do wydzielenia się kultury wielbarskiej z wcześniejszej kultury łużyckiejj[1].

Badania archeologiczne cmentarzyska w Węsiorach zapoczątkowano dopiero w XX wieku. W 1956 przeprowadzono prace badawcze, obejmujące 3 kamienne kręgi, 16 kurhanów oraz 110 pochówków ciałopalnych i szkieletowych (groby popielnicowe oraz groby ziemne (jamowe)). W toku badań ustalono, że w przeciwieństwie do innych pomorskich cmentarzysk kamienne kręgi w Węsiorach wykorzystywano do pochówków[2].

Znaleziska archeologiczne wydobyte w toku badań w Węsiorach znajdują się w zasobach Muzeum Archeologicznego w Gdańsku.

Na cmentarzysku stwierdzono następujące formy pochówków:

kręgi kamienne,
kurhany z kręgami koncentrycznymi,
kurhany ze stelami i bez nich,
groby płaskie ze stelami bez nich.
W wyżej wymienionych obiektach stosowano następujące rodzaje pochówka:

groby popielnicowe czyste i obsypane szczątkami stosu,
groby jamowe z czysto przemytymi kośćmi lub ze zsypanym stosem,
groby szkieletowe,
groby z popieliskiem.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Sylwia Ufnalska, CC BY-SA 3.0 , Wikimedia Commons