Pałac posiada 365 pomieszczeń oraz 99 wież i wieżyczek. Powierzchnia wynosi 8 tys. m², a kubatura – 65 tys. m³.

Otoczony jest ponad 200-hekatrowym parkiem, który jest częścią parku krajobrazowego z cennym drzewostanem i rzadkimi skupiskami rododendronów. Tuż za fontanną znajduje się aleja lipowa na końcu której znajduje marmurowy cokół – pozostałość po pomniku Huberta von Tiele– Wincklera. Po obu stronach alei zachowały się XIX-wieczne kanały wodne, zbudowane w stylu francuskim i holenderskim oraz malownicze stawy.

Historia

Badania archeologiczne wykazują istnienie w tym miejscu średniowiecznej, drewnianej budowli. Brak informacji o istnieniu pałacu przed 1845. Analizując przypałacowy park uznano, że już w XVIII wieku istniało tu założenie pałacowo-ogrodowe, jednak sam budynek był raczej skromnym dworem. Barokowy pałac był po raz pierwszy wzmiankowany w 1845 roku. W tym czasie właścicielami Mosznej była rodzina Seherr-Thoss. W 1853 roku majątek zakupił Heinrich von Erdmansdorf a w 1866 roku przemysłowiec Huber von Tiele-Winckler a Moszna stała się główną rezydencją Tiele-Wincklerów. 

W nocy z 2 na 3 czerwca 1896 roku w Mosznej wybuchł pożar, który częściowo strawił pałac. Ówczesny właściciel Franz Huber Tiele-Wickler przystąpił do odbudowy pałacu. Budowa obecnego obiektu została zrealizowana w dwóch fazach. Pierwsza obejmowała odbudowę spalonej części środkowej oraz dobudowę masywu skrzydła wschodniego w stylu neogotyckim (1896-1900). Druga faza (1913-1914) to dobudowa skrzydła zachodniego w stylu neorenesansowym. 

Pierwotnie członkowie rodu mieli być chowani w krypcie pod pałacową kaplicą. Z powodu panującej tam wilgoci podjęto decyzję o przeniesieniu miejsca rodowych pochówków na mieszczący się w parku cmentarz (udostępniony zwiedzającym). 

Podczas II wojny światowej niektóre z pomieszczeń pałacu przeznaczono na potrzeby filii lazaretu w Prudniku. Pałac przetrwał wojnę nienaruszony. W 1945 roku w pałacu kwaterowały wojska radzieckie. W tym okresie większa część wyposażenia została zdewastowana i wywieziona. 

Po wojnie pałac był siedzibą różnych instytucji. W 1972 roku stał się siedzibą sanatorium a od 1996 roku Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Centrum Terapii Nerwic. W 1948 roku na części gruntów dawnego majątku powstała Państwowa Stadnina Koni. Od 2013 roku w pałacu funkcjonuje hotel i restauracja. Szpital przeniesiono do pobliskiego budynku. 




fot. Bochnaank, CC BY-SA 3.0 PL, via Wikimedia Commons