Istnieje możliwość zwiedzania obiektu z przewodnikiem (szczegóły na stronie internetowej elektrowni).

Projekt wykorzystania pętli rzeki koło Myczkowiec powstał w 1921 roku. Przewidywał on wybudowanie zapory o wysokości 15 metrów a następnie ujęcie wody otwartym kanałem i sztolnią bezciśnieniową oraz elektrownię. Przewidywany spad do wykorzystania wynosił 14 metrów. Budowę rozpoczęto, lecz już w 1925 roku musiano ją przerwać z powodu problemów finansowych. Udało się wykonać jaz Stoneya, kanał z ujęciem, sztolnię i fundamenty elektrowni.

Po II Wojnie Światowe powrócono do pomysłu wykorzystania Sanu do produkcji energii elektrycznej. Nowy projekt przewidywał częściowe wykorzystanie istniejących obiektów. Piętrzenie zapory podniesiono, dzięki czemu pojemność zbiornika wzrosła do 10,9 mln m3. Budowę rozpoczęto w 1956 roku.

Jednocześnie przystąpiono do prac projektowych nad o wiele większą zaporą i elektrownią usytuowaną powyżej tej w Myczkowcach - w rejonie Soliny. Budowa zespołu elektrowni trwała 12 lat i składała się z dwóch etapów:
- budowa zapory ziemnej i Elektrowni Myczkowce w latach 1956–1960
- budowa zapory i Elektrowni Solina w latach 1961–1968.

W 2015 roku na ścianie tamy w Solinie wykonano mural w technice clean, która polegała na umyciu wybranych fragmentów ściany w celu utworzenia rysunku. Rysunek przedstawia faunę i florę Bieszczad. Autorem rysunku jest Przemysław Truściński.

W skład zespołu Elektrowni Wodnych Solina-Myczkowce wchodzą:
1. Elektrownia Wodna Myczkowce - przepływowo-wyrównawcza z 2 turbozespołami z turbinami typu Kaplana
2. Zbiornik dolny - Jezioro Myczkowskie
3. Elektrownia Wodna Solina - szczytowo-pompowa z 4 turbozespołami typu Francisa
4. Zbiornik górny - Jezioro Solina

Obie elektrownie wodne są ze sobą powiązane gospodarką wodną.






Opracowano na podstawie wikipedii.
Zdjęcie: Lech_Darski / creative commons