Kościół wzniesiono z zachowaniem pozostałości budowli romańskiej, wzniesionej w tym miejscu przed 1217 rokiem. W czasie budowy wzorowano się na typowych rozwiązaniach stosowanych w krakowskich kościołach gotyckich. Pozostałościami z dawnej świątyni są dwie wieże, zachodnia część prezbiterium i dolna część południowej ściany prezbiterium. Prezbiterium równej szerokości z nawą główną. Na przełomie XV i XVI stulecia od północy do prezbiterium dostawiono wysoką, dwuprzęsłową zakrystię oraz skarbczyk. Od południowej i północnej strony znajdują się dwie wieże czworoboczne i czterokondygnacyjne, nieco podwyższone w II połowie XIX wieku z neogotyckimi hełmami. W XVII wieku do elewacji frontowej dobudowano nowy barokowy szczyt fasady, nad wejściem głównym umieszczono rzeźby przedstawiające postacie świętych.

Wystrój wnętrza głównie z XVII i XVIII wieku, barokowy. Główny ołtarz pochodzi z 1908 roku i został wykonany na wzór dawnego barokowego z 1626 roku spalonego w 1906 roku. Obraz w ołtarzu z 1909 roku z przedstawieniem Zwiastowania. W kościele zachowało się osiem barokowych i rokokowych ołtarzy bocznych. Stelle po obu stronach prezbiterium wczesnobarokowe z połowy XVII wieku przedstawiające sceny z życia patrona świątyni. Belka tęczowa z końca XVII wieku składa się z dwustronnego krzyża, po bokach figury Matki Bożej Bolesnej i św. Jana. Ambona z połowy XVIII wieku. Zachowane epitafia z XV-XX wieku. Na południowej ścianie wewnątrz świątyni znajduje się obraz flamandzkiego malarza Jakuba Jordaensa – „Pokłon Trzech Króli” z I połowy XVII wieku.

Świątynia znajduje się na odnowionej trasie Małopolskiej Drogi św. Jakuba z Sandomierza do Tyńca, która jest odzwierciedleniem dawnej średniowiecznej drogi do Santiago de Compostela i związana jest z pielgrzymowaniem do grobu św. Jakuba.