Ufundowana została przez cysterki ołobockie. Budowla była remontowana w 1744, 1752 (dobudowano wówczas wieżyczki na sygnaturkę i wymieniono gonty) i 1777 r. W 1835 roku została dostawiona kruchta, a w 1868 roku została wzmocniona konstrukcja ścian. W latach 70. XX wieku i w 2000 roku kościół został poddany restauracji.

Budowla jest drewniana, jednonawowa, posiada konstrukcję zrębową. Należy do grupy późnogotyckich kościołów odmiany wielkopolskiej. Świątynia jest orientowana. Jej prezbiterium jest mniejsze w stosunku do nawy, zamknięte jest trójbocznie, z boku znajduje się zakrystia. Z boku nawy jest umieszczona kruchta. Budowlę nakrywa dach jednokalenicowy, dwuspadowy z dużym okapem, głównie wokół prezbiterium z zaczepami, pokryty gontem. W centralnej części znajduje się wieżyczka na sygnaturkę. Jest ona zwieńczona blaszanym cebulastym dachem hełmowym z latarnią i chorągiewką z datą „1777”. Od tyłu pod okapem na zewnątrz świątyni są zawieszone dwa dzwony z 1746 i 1799 roku. wnętrze nakryte jest płaskim stropem obejmującym nawę i prezbiterium. Chór muzyczny jest podparty dwoma słupami. Belka tęczowa z ludową Grupą Pasyjną powstała w XIX wieku. Styl późnorenesansowy reprezentują: ołtarz główny (typu szafiastego) powstały około 1600 roku, ołtarz boczny i ambona pochodzące z 1 połowy XVII wieku. Drugi ołtarz boczny reprezentuje styl barokowy i powstał w 2 połowie XVIII wieku.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot Sławomir Milejski, CC BY 3.0 , via Wikimedia Commons