W Sieradzu podczas budowy kościoła działał znakomity warsztat ceramiczny, produkujący elementy dekoracyjne niespotykane w innych ośrodkach ówczesnego budownictwa ceglanego Europy Środkowo-Wschodniej. Trójlistne bloki tworzące archiwolty portalowe i rodzaj przesłon okiennych, delikatne reliefy wokół łuków okien zachodnich przypominają elementy wykończenia kościoła w Sandomierzu. Występuje tu też podokapowy fryz skomponowany i zestawiony z płytek ceramicznych, których relief tworzy przecinające się arkadki wsparte stylizowanymi „heraldycznie” liliami. Wczesnośredniowieczny prototyp takiego fryzu znaleziono we Włoszech.

W 1331 kościół został spalony przez wojska zakonu krzyżackiego, pomimo interwencji przeora Mikołaja u znanego mu osobiście komtura Hermana von Oettingena. Odbudowany około 1380 roku. Następnie po pożarze w XVII wieku, przebudowany na początku XVIII wieku.

Kościół jest wczesnogotycki w zrębie, murowany z cegły o układzie wendyjskim, jednonawowy. Fasady (wschodnie i zachodnie) o szczytach barokowych. W zewnętrznej ścianie nawy południowej znajduje się, w miejscu pierwotnego wejścia, wczesnogotycki portal z XIII wieku. Wystrój wnętrza barokowo-rokokowy. Na uwagę zasługują malowidła wykonane w 1910 roku, przedstawiające sceny z życia królowej Jadwigi.






Opis skopiowano z wikipedi.
fot. Z-jacek, CC BY-SA 3.0 , via Wikimedia Commons