Jest to najdłuższa jaskinia Pogórza Wielickiego. Jej Główny otwór o południowo-zachodniej ekspozycji jest dobrze widoczny w środkowej części skalnego muru Diablich Skał. Znajduje się pod dużym okapem. Za otworem jest rozgałęziający się korytarz. Jego lewa odnoga ma długość 4 m, prowadzi w górę i kończy się niewielkim otworem na szczycie Diablich Skał. Prawa odnoga o długości 5 m prowadzi do szczeliny o pionowych ścianach. Szczelina ma długość 7 m, szerokość 0,5 m. Niemal na całej długości jest górą otwarta, jedynie na północno-zachodnim końcu jest zasklepiona i jest w niej trzeci otwór jaskini.

Diable Skały zbudowane są z piaskowca istebniańskiego. Jaskinia powstała na ciosowym pęknięciu skał wskutek ich grawitacyjnego osiadania i osuwania się skał. Jej spąg pokrywa piasek i skalny gruz, a w szczelinie próchnica. Jest w całości widna i poddana wpływom środowiska zewnętrznego. W pobliżu otworów jej ściany są obficie porośnięte mchem. Ze zwierząt obserwowano nieliczne motyle i pająki.

Jaskinia znana jest od dawna. Po raz pierwszy krótko opisał ją A. Kirkor w 1876 roku. Później wzmiankował ją A. Gruszecki w 1878 r. i R. Danysz-Fleszarowa w 1833. Kazimierzowi Kowalskiemu nie udało jej się odszukać, gdyż szukał ją w innym Zakliczynie – na Pogórzu Ciężkowickim. Również w „Jaskiniach polskich Karpat fliszowych” z 1998 r. jest informacja o nieodnalezieniu jaskini w Zakliczynie. Jaskinię zinwentaryzował w 2001 r. R. Suski nadając jej nazwę Dziura Szarej Myszki. Później zmienił jej nazwę.

Na Diablich Skałach, w tym również w jaskini, uprawiany jest bouldering. W jaskini jest 7 dróg wspinaczkowych (baldów) i jedna wątpliwa (?), o trudności od 6b do 6c w skali francuskiej.





Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Jerzy Opioła, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons