Dwór nawiązywał do architektury klasycystycznej przełomu XVIII i XIX wieku. Projekt budynku zyskał uznanie w oczach wielu uczestników wystawy „Dwór polski”, która miała miejsce w 1904 r. w Salonie Krywulta w Warszawie, a sam Jan Heurich - wyróżnienie. W opinii wielu znawców sztuki dwór w Dłużewie zapoczątkował styl polski w architekturze siedzib ziemiańskich na terenie zaboru rosyjskiego.

Majątek w Dłużewie pod koniec lat dwudziestych XX w. liczył 42 hektary. W 1935 r., po śmierci Stanisława otrzymały go w spadku, w równych częściach córki: Wanda Maria Rzewuska i majorowa Zofia Kańska. Zofia Kańska spłaciła siostrę i w 1938 r. w księgach hipotecznych widniała jako jedyna właścicielka. Konieczność podreperowania finansów rodziny skłoniła Zofię Kańską do przeznaczenia części dworu na letni pensjonat, który prowadziła do wybuchu II wojny światowej. Wojna zastała w pensjonacie piętnaście harcerek, które później pomagały w opiece nad trzydzieściorgiem dzieci rodzin, które w majątku znalazły schronienie uciekając przed wojną. Zofia Kańska dokładała wszelkich starań by gospodarstwo mogło funkcjonować i wykarmić wszystkich, którzy tu trafiali w poszukiwaniu pomocy i chronienia. 1 X 1939 r. trafiła tu Zofia Nałkowska i spędziła tu cztery dni. Po zakończeniu wojny, w 1946 r., na mocy reformy rolnej z 1944 r. państwo polskie zabrało Zofii Kańskiej majątek w Dłużewie, który przeszedł na własność skarbu państwa. We dworze ulokowano szkołę podstawową, a w 1978 r., decyzją wojewody siedleckiego, dwór wraz z parkiem przekazano Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na dom pracy twórczej i ośrodek plenerowy. Po gruntownej renowacji dworu i rewaloryzacji parku ta dawna siedziba ziemiańska znów jaśnieje dawnym blaskiem.






Opis skopiowano z wikipedii.
fot. Miedzionikiel, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons